Je zult maar vluchteling zijn. Niemand die je kent en niemand die nog lijkt te weten van jouw bestaan. Het is nauwelijks voor te stellen. Maar ik proefde de eenzaamheid toen ik een paar weken geleden een Pakistaanse vluchteling ontmoette tijdens een bezoek aan een van onze Partners.

Een jongen van zo’n 16 jaar oud. Alleen. Zijn ouders vermoord door IS. Niemand met wie hij kon praten, bijna niemand die zijn taal sprak. Ik had die jongen kunnen zijn, dacht ik. Waarom niet? Op dat moment wilde ik eigenlijk ook vluchten. Weg van het confronterende, wanhopige gevoel dat mij toen overviel...

Gelukkig doen onze Partners dat niet. Velen van hen hebben dagelijks te maken met vluchtelingen en zoeken hen juist op. Juist op die plekken waar het licht bijna gedoofd lijkt te zijn, vormen zij een teken van hoop. Alleen al door daar te zijn...

Jij maakt dat mogelijk. Ik weet dat er veel organisaties zijn die in deze tijd om je geld vragen. Met vrijmoedigheid doen wij dat ook. Zodat we daar kunnen zijn waar het licht van Christus het minst schijnt.

Mede namens hen: bedankt voor je steun.

Een gezegende kerst!
Arco de Leede, directeur