Het verbaast me hoe snel ik gewend raak aan m’n omgeving! Ik zit hier nu een maand en ik heb best al wel het gevoel dat ik mijn draai hier heb gevonden. Natuurlijk, alles is nog steeds heel anders dan thuis in Nederland, maar ik ben denk ik inmiddels gewend dat alles anders gaat. En als je al twee keer een wijk hebt gezien waar de daken vol liggen met afval en oud meubilair, verbaast het je de derde keer minder. Bovendien heb ik geleerd dat die spullen op het dak de hitte tegenhouden in de zomer, dus het heeft zelfs een functie! Het scheelt ook dat ik steeds meer te doen heb. Ik heb nu vier dagen in de week taalles en heb wat mensen van mijn leeftijd ontmoet bij de kerk met wie ik regelmatig afspreek om de stad te verkennen. Daarnaast zijn er een aantal meetings en bijeenkomsten waar ik verwacht word. Zo vullen mijn dagen zich goed op!
Ik heb taalles in een klasje met een stel dat hier net is komen wonen, dat is erg gezellig en het klikt goed. Daarnaast is het erg leuk om steeds meer Arabisch te begrijpen en te spreken. Na iedere les merk ik weer een groot verschil en het motiveert enorm dat je alles wat je leert direct kan toepassen op het moment dat je het lokaaltje uitstapt. Zo is het in veel situaties heel handig om te kunnen tellen en scheelt het om duidelijk de weg te kunnen wijzen als ik in een Uber zit. Het geeft me ook veel zelfvertrouwen wanneer ik een paar woorden opvang in gesprekken op straat of op tv, en daar leer ik meteen weer veel van. Mijn huisgenootje en ik kijken af en toe The Voice Kids, en de blind auditions waren bijvoorbeeld erg handig voor mij om te oefenen hoe je jezelf voorstelt! Dan probeerde ik te luisteren naar hoe de deelnemers heten, hoe oud ze zijn en waar ze vandaan komen. Arabische dramaseries zijn wat dat betreft nog wat moeilijker te volgen, maar zelfs daar kan ik steeds meer van begrijpen. Gelukkig overdrijven de Arabische acteurs alles enorm, dus kan ik vaak alsnog aardig meekomen met de verhaallijn!
Ondertussen leer ik gigantisch veel over de Midden-Oosterse cultuur. Hoe meer ik leer en ervaar, hoe meer ik begrijp wat de achterliggende normen en waarden zijn en hoe de samenleving hier functioneert. Daardoor worden ‘onlogische’ gebruiken soms een stuk begrijpelijker. Iets wat wij bijvoorbeeld in het Westen weten van de Midden-Oosterse cultuur, is dat ouders/familie een grote rol spelen in de keuze voor je echtgenoot. Voor ons lijkt dat gek, want je trouwt toch met wie je zelf wilt? Hier zie ik echter hoe belangrijk familie is in deze cultuur. Het is namelijk heel normaal om met vakanties, feestdagen én verjaardagen met complete families bij elkaar te zijn. Dan is het toch wel fijn als jouw ouders goed met de ouders van je echtgenoot kunnen, en jouw oom en tante ook met zijn/haar oom en tante. Als er iets niet lekker zitten tussen de families en je trouwt toch met elkaar, krijg je er gratis een leven lang vol gedoe bij en verlies je in het ergste geval contact met je familie, wat tegelijkertijd je vangnet is mocht er iets mis gaan met geld of gezondheid. Op die manier lijkt het ineens minder gek om je ouders te betrekken bij de keuze voor een partner.
Zo zijn er meer dingen die in de gehele context van deze cultuur een stuk begrijpelijker zijn, maar er blijven ook een hele hoop dingen lastig. Vooral het verschil tussen mannen en vrouwen en de grote verschillen in sociale klasse maken het me soms moeilijk. Gelukkig voel ik me hier, vooral in mijn wijk, erg veilig op straat. Ik kan zelfs laat in de avond prima de 20 minuten van het metrostation naar huis lopen, maar ik moet als vrouw toch blijven opletten hoe ik me gedraag in het openbaar. Ik moet zo min mogelijk aandacht trekken (buiten het feit dat ik al opval als buitenlander), moet niet zomaar oogcontact maken met mannen, en het is bijvoorbeeld niet de bedoeling dat ik met nat haar over straat ga. Dat laatste is blijkbaar een soort teken dat je net het bed hebt gedeeld met iemand, want daarna dien je je als vrouw te wassen. Toen ik dat hoorde, dachten mijn Nederlandse hersenen meteen: “Wat dan als het regent?”, maar een seconde later bedacht ik me dat ze daar hier natuurlijk niet zo veel last van hebben, haha. Toch zijn het die kleine dingen die me dwars kunnen zitten. Er is daarnaast ook een groot contrast in hoe mensen mij behandelen, en hoe ze mensen met een donkere huidskleur of lage sociale klasse behandelen. Een keer was een verkoopster in de metro, die zelf dus ook niet van hoge klasse is, aan het schreeuwen tegen twee vrouwen met een donkere huidskleur. Ze vroeg eerst de aandacht van de drukke coupé en maakte er daarna een hele scène van. We konden niet goed achterhalen of er een reden was voor de ruzie, maar waarschijnlijk wilde ze vooral publiekelijk laten zien dat zij boven hun stond. Toen diezelfde vrouw later langs mij en mijn Australische huisgenoot liep, zei ze uiterst beleefd en in haar beste Engels: “Excuse me”. Op dat moment was het verschil in omgang pijnlijk duidelijk, en dat frustreerde me enorm. Dit soort lastige momenten laten me zien dat het niet vanzelfsprekend is dat iedereen respectvol is naar elkaar, en maken me er bewust van hoe vrij ik ben in Nederland.
Inmiddels heb ik iedereen van het team hier ontmoet, en het is echt fijn om te weten dat je ergens bij hoort! En het is heel handig om gebruik te maken van al hun ervaringen. Zo weten ze welke taalscholen goed zijn en kunnen ze me in contact brengen met interessante mensen. Op die manier ben ik al in contact gekomen met Henry, de eigenaar van een kaasfabriek hier in de stad. Hij produceert brie, camembert, feta en geitenkaas voor horeca en de luxere supermarkten. Ik heb afgelopen week met hem en zijn vrouw afgesproken om te praten over zijn bedrijf, en wat ik daar als bachelor in Food Technology eventueel zou kunnen doen! Het was een super interessant gesprek en ik vond het erg leuk om met iemand te kunnen praten over mijn vak. Het was ook verfrissend om een keer ergens verstand van te hebben, in plaats van steeds maar te strompelen met de taal en de cultuur hier, haha! Bovendien merk ik dat ik steeds erg enthousiast word als ik over voedselproductie praat, dus ik weet in ieder geval dat ik de goede studie heb uitgekozen. Of ik uiteindelijk echt bij de kaasfabriek ga werken is nog enigszins onzeker, want de fabriek is aan het verhuizen en dat levert een hoop stress op bij Henry. Hopelijk daarover meer in mijn volgende update!
