FEESTELIJKE MEDEDELINGEN! Mijn ouders hebben mij eindelijk kunnen bezoeken! Ze zijn een weekje in dit land geweest. De eerste paar dagen kon ik hen het een en ander laten zien van mijn leven hier. We hebben het vluchtelingencentrum bezocht, ik heb ze delen van de stad laten zien, we zijn samen naar de kerk geweest, en ik heb hen kunnen voorstellen aan mijn teamleden en taalleraressen. Vervolgens zijn we er een aantal dagen tussenuit geweest, om een soort mini-vakantie te vieren. Daarbij hebben we mogen genieten van de prachtige landschappen die dit land te bieden heeft. En van elkaar natuurlijk. De week vloog om, maar het was heerlijk om hen even hier te hebben. En vergeet niet de Goudse kaas die ik eindelijk weer heb kunnen eten 🙂
Maar laten we even terug gaan naar voor die tijd. Voordat mijn ouders kwamen, ben ik nog veel aan de slag geweest met het werk in het centrum. We zijn gestaag doorgegaan met het sorteren van kleding, het uitdelen van soep en kleding, de speltherapie, en allerlei andere dingen die in het centrum gaande zijn. Het is zo ontzettend fijn om dat consequent te kunnen doen en voorlopig ook te kunnen blijven doen! We merken echt hoe fijn het voor veel van onze vrienden (de vluchtelingen) is dat we weer aan de slag zijn. Wij zijn absoluut niet de enigen die dit gemist hebben.
Het blijft soms lastig om te horen waar mensen doorheen zijn gegaan. Een paar weken geleden hadden we een soep- en kleding-uitdeel-dag. We hadden hiervoor twee gezinnen (waarvan de meeste kinderen op school waren) uitgenodigd en zaten eerst met elkaar aan tafel soep te eten. Al vrij snel kwam de vraag “Ben je getrouwd?”, die wij ook terug stelden aan de vrouwen met wie wij zaten te eten. Iedereen was inderdaad getrouwd, maar van een van de vrouwen bleek dat ze haar man een aantal jaar geleden verloren was. Hij lag in het ziekenhuis, en dat ziekenhuis was ingestort (waarschijnlijk door een bombardement, maar dat heeft ze niet gespecificeerd). Daarna is ze dan ook gevlucht met haar kinderen.
En zo blijven we levensverhalen horen die we niemand gunnen. Maar des te fijner is het om dan iets voor deze mensen te mogen doen. Juist zoiets simpels als soep eten en met hen praten betekent al zoveel voor deze mensen!
Naast het werk in het centrum ben ik nog altijd bezig met mijn taalstudie. Zoals ik de vorige keer al noemde in mijn blog, is het heel fijn om te zien hoe ik echt vriendschappen ontwikkel met mijn taalleraressen. Tegelijkertijd is dat soms ook lastig, want ik hoor ook steeds meer van wat hen bezighoudt, en dat is niet altijd rozengeur en maneschijn. Zeker financieel is het enorm lastig voor een van de twee, en cultuur weerhoudt mij ervan om haar daarin te helpen. Daarbij hoor ik van hen ook verhalen over ziekte, mantelzorg en psychologische problemen binnen de familie. Het is fijn dat ze mij met hun persoonlijke verhalen vertrouwen, maar tegelijkertijd is het voor mij lastig om er volledig voor hen te zijn, vanwege mijn gebrekkige kennis van de taal en cultuur.
Verder vermaak ik me nog altijd prima met alle andere dingen die gaande zijn. Het is heerlijk om bezig te kunnen zijn met de muziek in de kerk, cursussen te volgen, en over het geloof te praten met verschillende groepen mensen. Het is mooi om te merken op hoeveel manieren ik hier aan de slag kan, voor zowel de lokale bevolking als voor de vluchtelingen!
Het is een vreemd idee dat ik hier al bijna een jaar ben. Ik ben zo ongeveer halverwege mijn On Track Plus periode. Terugkijkend op mijn tijd hier verbaas ik me over wat we allemaal hebben kunnen betekenen voor de mensen hier in de beperkende omstandigheden waarin we ons bevonden. God heeft zoveel voor ons en door ons heen voor anderen gedaan, meer dan ik van tevoren had durven verwachten. Ik kijk uit naar het komende jaar, naar hoe Hij mijn leven hier verder gaat leiden!
