Over een tijdje hoop ik met Interserve te vertrekken naar… tja, dat weet ik eigenlijk nog niet. Ergens in Azië of de Arabische wereld. We zullen zien waar God mij heen leidt. In deze eerste blog wil ik jullie meenemen in mijn aanloop tot deze keuze en het proces waar ik momenteel in zit.
Mijn (on)rechtvaardigheidsgevoel is altijd eigenlijk al in mij aanwezig geweest, maar werd enorm versterkt tijdens mijn eerste zendingsreis, naar Roemenië. Toen ik daar was, groeide het verlangen in mij om mij meer in te zetten voor de kwetsbare groepen in de samenleving. Dit gevoel groeide naarmate ik meer zendingsreizen maakte en meer onrecht in de wereld zag.
Daarom koos ik er na mijn Bachelor Pedagogische Wetenschappen voor om de Master Youth, Education & Society te gaan volgen. Daarbinnen koos ik voor het studiepad Pedagogy and International Development, waarbij het vooral ging om internationale pedagogiek. De focus lag hierin heel sterk op bewustwording van je eigen (culturele en maatschappelijke) achtergrond en de invloed hiervan op de manier waarop jij met mensen werkt. Daarbij werd benadrukt hoe belangrijk het is om je hiervan bewust te zijn, zodat je “cultureel sensitief” om kan gaan met alle anderen in jouw werkomgeving. Het is een begrip waarmee we terecht zijn doodgegooid, want dit bewustzijn is niet geheel onbelangrijk als je de zending/ontwikkelingshulp in wil.
Vorig jaar studeerde ik af en ging ik op zoek naar wat mijn vervolgstap moest zijn. Maar aangezien mijn opleidingsachtergrond nogal breed was en ik nog geen specifiek beeld had van wat mijn plek in de wereld moet zijn, was dit erg lastig. Ik ben vooral bij organisaties gaan kijken wat er voor mij beschikbaar was en of ik daar ergens mijn plekje kon vinden. En toen kwam Interserve in beeld. Ik had nog nooit van Interserve gehoord, dus ik ging op ontdekkingstocht. Wat mij sterk aantrok in deze organisatie, was dat eigenlijk vrij staat wat je gaat doen; als je een specifieke baan zoekt, kunnen ze je helpen die te vinden, maar als je (zoals ik) totaal geen idee hebt van jouw plek in deze wereld, kunnen ze je helpen iets meer richting te vinden.
Nu wilde ik mij niet zomaar direct bij Interserve aanmelden; ik was niet op zoek naar iets voor een paar maanden, maar in ieder geval voor 1,5 à 2 jaar. En ik ben niet iemand die zomaar bedenkt dat ik voor een paar jaar naar het buitenland ga, ik wil zeker weten dat dit de stap is die ik moet zetten. Ik heb nog een aantal maanden over deze keuze nagedacht, maar merkte dat ik elke keer weer terugkwam bij Interserve. Daarom heb ik mij aangemeld om samen met Interserve mijn vervolgstap te zetten.
Maar toen begon de onzekerheid juist nog meer te groeien. Ik kwam in een sollicitatieproces dat eventjes duurde en waarbij nog veel onduidelijkheden waren wat betreft mijn toekomst. Inmiddels zijn we een paar maanden verder en is mijn sollicitatie in een aantal landen in Azië en de Arabische wereld terechtgekomen. Er zijn al veel reacties uit diverse landen gekomen; sommige landen zijn afgevallen, maar er is er ook weer een bijgekomen. Ik hoop en bid dat God hierachter zit, dat Hij deuren sluit en ramen opent om mij zo naar de juiste plek te leiden.
Nog steeds is mijn bestemming onzeker, en dat is soms heel lastig. Maar het heeft mij in de tijd sinds mijn afstuderen wel enorm geholpen in mijn relatie met God; ik word eigenlijk gedwongen om mijn vertrouwen in Hem te laten groeien. Dat blijft moeilijk, zeker als je gewend bent om de touwtjes aardig in handen te hebben. Maar het opbouwen van mijn relatie met God is natuurlijk ook een levenslang proces.
Ik zie ernaar uit om in dit groeiende vertrouwen de vervolgstap te zetten en Gods liefde ook in een andere culturele omgeving door te geven aan de mensen om mij heen! Ik hoop jullie in mijn verdere zoektocht mee te nemen!