Waar ik in mijn laatste blog nog heel vrolijk vertelde dat het centrum weer open was en we door versoepelde maatregelen weer konden opstarten, is het nieuws dit keer wat minder vrolijk. Inmiddels zijn de coronamaatregelen namelijk juist weer flink verstevigd. Het resultaat is dat we vooral veel binnen zitten en helemaal niets met het vluchtelingencentrum kunnen doen.
Nadat deze nieuwe maatregelen aangekondigd waren, hadden we nog een paar dagen voordat ze ingingen. Tijdens die dagen hebben we als team zoveel mogelijk gedaan om de vluchtelingen nog enigszins te helpen. Dit hebben we gedaan door huisbezoeken, waarbij we de vluchtelingen ook boodschappenkaarten hebben gegeven. Niet geheel coronaproof, ik weet het, maar het was het risico meer dan waard. Want deze mensen hebben deze hulp zo ontzettend hard nodig! Veel van hen zijn op zoek naar werk (wat zonder corona al heel lastig te vinden is voor ze), en de nieuwe maatregelen maken dit vrijwel onmogelijk. Tijdens de huisbezoeken hebben we dan ook diverse moeilijke verhalen gehoord, zoals dat van een vrouw die haar trouwring heeft verkocht om van de opbrengst eten te kunnen kopen voor haar gezin. Of dat van een gezin dat deze maand het huis uit moet omdat ze geen inkomsten meer hebben (de man had zijn baan verloren) en met de nieuwe maatregelen niet in staat is om nieuw werk en een nieuw onderkomen te zoeken.
Tegelijkertijd merken we dan ook weer hoe deze mensen geraakt worden door de huisbezoeken, door onze hulp. Ze zijn zo enorm verbaasd dat wij, nadat de nieuwe maatregelen waren aangekondigd, niet onze eigen boontjes zijn gaan doppen maar onze tijd hebben besteed aan het helpen van hen. En dat heeft vervolgens ook weer tot hele mooie dingen geleid: een verstevigde relatie tussen ons team en deze gezinnen, en gesprekken over waarom we doen wat we doen. Het geeft ons de gelegenheid om hen te laten zien dat zij het waard zijn om geholpen te worden, ook als zij dat zelf niet meer geloven en als de mensen om hen heen hen dat ook niet (meer) laten zien.
Voor het gezin waar ik woon vielen de nieuwe maatregelen in eerste instantie tegen, maar uiteindelijk valt het alles mee. De kinderen kwamen eigenlijk heel gemakkelijk weer terug in de flow van het online onderwijs, en ikzelf kan me nu heel goed op mijn taalstudie focussen. En als gezin (waar ik zo onderhand wel bij hoor) kunnen we ook echt wel leuke dingen doen. Zo hebben we pas nog een barbeque-picknick op het dakterras gehouden (zie foto), en staan we af en toe in de woonkamer te zumba’en.
Al met al gaat het dus eigenlijk best wel heel goed, ondanks de omstandigheden. Wat echter wel heel lastig is, is het feit dat we weten dat het met heel veel mensen in dit land (en dan doel ik vooral op veel vluchtelingengezinnen) niet zo goed gaat in deze tijd. We zijn enorm dankbaar voor de luxe die wij ons kunnen veroorloven (eten, drinken, onderdak, internet), maar zijn ons tegelijkertijd ook bewust van het feit dat veel mensen dat niet hebben. En een aantal van de teamleden krijgt ook regelmatig hulpvragen vanuit de vluchtelingen, waarvoor wij (ofwel vanwege de coronamaatregelen, ofwel vanwege een te zware hulpvraag) geen oplossingen kunnen bieden. Dat is frustrerend.
Kortom, ik moet bekennen dat ik wat gemengde gevoelens heb over hoe het gaat. Maar naast de frustratie en zorgen die we hebben over anderen overheerst de dankbaarheid voor wat wij hier hebben en voor hoe goed wij hier tot nu toe doorheen zijn gekomen.
