Na mijn tweede reis naar India, die iets langer duurde dan gepland, zijn de laatste zestig dagen in Bangladesh aangebroken. Toen ik begon met het schrijven van deze blog, dacht ik dat het een korte blog zou worden, maar ik heb toch ruim genoeg te vertellen voor een langer verhaal.
De eerstvolgende deadline voor mijn afstuderen is in de laatste week van maart. Ik moet dan de resultaten van mijn onderzoek presenteren en aangeven tot welke mogelijke oplossingen ik ben gekomen. Ik doe hard mijn best, zodat ik straks zelf tevreden ben met hetgeen ik ga presenteren. Dat wordt nog wel een uitdaging, aangezien mijn tweede reis naar India niet zo soepel verliep (daar lezen jullie later in deze blog meer over). Na deze presentatie heb ik nog viereneenhalve week en dan moet ik de eerste versie van mijn thesis inleveren. Afgelopen weken heb ik me vooral beziggehouden met de vraag waar het natuurlijke materiaal voor de producten vandaan gehaald moet worden. Het materiaal bevindt zich op meerdere plekken in Bangladesh, maar de kwaliteit en de tijd waarin het groeit hangt af van de locatie waar het te vinden is. Deze factoren neem ik mee in het berekenen van transport- en voorraadkosten. Op basis daarvan kan ik dan berekenen of de nieuwe producten winstgevend kunnen zijn voor het bedrijf waar ik onderzoek voor doe. Het zal een lastige klus worden, maar ik ga in ieder geval mijn best doen!
Voor de tweede keer naar India
Dan nu over mijn reis naar India. Ook deze reis begon, net als de eerste reis naar India, met een bezoek van anderhalve dag aan Dhaka. Ik heb niet echt de toerist uitgehangen, omdat ik vooral bezig was met mezelf te laten testen en naar het vliegveld te gaan. Het beste aan Dhaka was misschien wel de Koreaanse supermarkt waar ik naartoe geweest ben. De spullen die daar te koop waren, brachten alle goede herinneringen aan mijn semester in Zuid-Korea terug. Ik heb daar een aantal snacks en noedels gekocht die ik ook altijd at tijdens mijn tijd in Korea.
Mijn PCR-test was negatief en ik kon naar India, naar Kolkata (ook wel bekend als Calcutta). Ik moet zeggen dat ik ook in Kolkata niet echt de toerist uit heb gehangen. Ik heb de eerste paar dagen geprobeerd te werken en ik wilde qua eten ook vooral westerse dingen hebben. Waar ik in Bangladesh woon, heb je dat eigenlijk niet. Ik merkte dat ik een aantal dingen toch wel miste. Zo heb ik eigenlijk elke dag wel geluncht bij dezelfde westerse broodjeszaak en ik ben ook vrijwel elke dag naar hetzelfde Amerikaanse koffietentje geweest. Er was een restaurant waar ik op een gegeven moment naartoe was gegaan en het beviel me zo erg, dat ik er de volgende dag gewoon opnieuw naartoe ging. Bij de tweede keer herkende het personeel me direct en ze vroegen ook of ik dezelfde tafel als de dag ervoor wilde. Ik ben toch op een andere plek in het restaurant gaan zitten, dat dan weer wel.
Een lelijke souvenir met een mooi verhaal
Ik heb een paar toeristische dingen gezien (zie het witte gebouw op de foto) en ik heb ook flinke stukken door de stad gelopen. Tijdens dat rondlopen vielen me wel een paar dingen op ten opzichte van Bangladesh. Waar ik in Bangladesh aangekeken en nagestaard word omdat ik er anders uitzie, werd ik in India vooral gezien als mogelijkheid om geld mee te verdienen. Na een dag of twee had ik door dat op het moment dat een wat oudere man je aanspreekt, je daarna altijd kunt verwachten dat hij ergens in de buurt een winkel heeft. Wilde ik toevallig iets bij hem kopen? Een keer had ik zo’n man door voordat hij ook maar iets gezegd had. Ik was op weg naar de broodjeszaak en de meneer liep een paar meter voor mij. Hij keek een beetje om zich heen en zag mij toen lopen. Daarna keek hij eens in de zoveel tijd achter zich om te zien waar ik naartoe liep. Op een gegeven moment stopte hij en deed hij alsof hij iets op zijn telefoon aan het doen was. Dit was vlak voor de broodjeszaak. Ik liep de broodjeszaak in en warempel, tien seconden later liep hij ook de broodjeszaak in. Na nog tien seconden begon hij met de gebruikelijke vragen en ja hoor, hij had een winkel in de buurt en of ik misschien niet wat wilde kopen. Toen heb ik hem vriendelijk bedankt en gezegd dat ik eerst ging eten. Na een paar seconden was hij de zaak weer uit. Eén keer ben ik er wel op ingegaan en meegelopen naar iemands winkel. Het was niet onveilig, maar wel overduidelijk dat het winkeltje vooral voor toeristen bedoeld was. Er waren houten olifantjes en vooral veel shawls. Ik heb er een olifantje gekocht, wetende dat ik teveel betaald heb. Tijdens het onderhandelen ging de verkoper namelijk al met mijn tweede bod akkoord, dus toen wist ik dat ik in het begin al te hoog had ingezet. Daarna probeerde hij een aantal shawls te slijten, maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Toen ik terugkwam op mijn hotelkamer en nog eens naar het olifantje keek, vond ik het eigenlijk niet eens mooi. Maar het is wel een goede souvenir, want het zal me altijd aan het onderhandelen met dat mannetje doen denken.
Arm en rijk
Door de grotere contrasten viel de armoede me in Kolkata meer op dan in Bangladesh. In Bangladesh zie ik eigenlijk geen rijke mensen en zijn er minder grote verschillen dan in Kolkata. Op een gegeven was ik bijvoorbeeld in Kolkata in een westerse kledingwinkel en daar kocht ik een aantal dingen. In vergelijking met Nederland was het niet duur. Toen ik buiten kwam ging ik uitrekenen hoeveel daglonen het zouden zijn voor iemand uit de fabriek waar ik onderzoek voor doe. Dan voelt het wel gek als ik achteloos, als ‘arme Nederlandse student’ net iets minder dan tien daglonen uitgeef aan een jas en een broek, terwijl zij hun gezin moeten onderhouden van hun loon.
COVID in Kolkata
Intussen was ik al weer een bijna een week in India en werd het tijd voor mijn PCR-test om terug te kunnen gaan naar Bangladesh. Meestal zijn de uitslagen er wel snel, maar ’s avonds was de uitslag er nog niet. Doordat je alleen een test kon inplannen met een telefoonnummer uit India, had iemand anders voor mij een test geboekt. Toen ik ’s ochtends wakker werd, keek ik direct op mijn telefoon en zag ik dat het foute boel was. Mijn PCR-test was positief en ik kon dus niet vliegen. Toen ik aan de receptie vertelde dat ik positief getest was, zeiden zij dat ik het hotel moest verlaten. Zij hadden blijkbaar in hun regels staan, dat je het hotel moest verlaten wanneer je positief was. Ze wilden me best helpen een nieuw hotel te boeken, maar ik mocht niet in hetzelfde hotel blijven. De staf van het hotel zei me niets te zeggen over mijn ‘situatie’, omdat ik anders bij geen enkel hotel geaccepteerd zou worden. Ik heb toen een hotel in de buurt geboekt en ben daar naartoe gegaan. In het begin voelde ik me er wel slecht over dat ik verzweeg dat ik COVID had, maar tegelijkertijd had ik niet veel keus. Op straat slapen in Kolkata staat niet per se op mijn bucketlist, dus moest ik wel een ander hotel boeken. Bij het nieuwe hotel ben ik zoveel mogelijk binnen gebleven. Ik had gelukkig geen klachten, dus dat scheelde.
Eindelijk weer terug!
Na ongeveer een week had ik een nieuwe test geboekt, want ik had mijn eerste vlucht naar Bangladesh met een week verplaatst. Ik was ’s ochtends getest en weer was de uitslag er nog niet in de avond. Mijn vlucht ging om 2 uur ’s middags naar Bangladesh en om half 10 ’s ochtends was daar dan eindelijk de testuitslag. Omdat er iets mis was met de app, moest ik handmatig de link invullen om het resultaat te ontvangen. Nadat ik op enter gedrukt had, deed ik snel mijn hand voor het scherm. Ik had geen zin in om in één keer geconfronteerd te worden met de mogelijke uitslag. Hij bleek negatief! Ik was ontzettend blij en heb wel even in stilte gejuicht in mijn hotelkamer. Maar ik kon niet te lang blij blijven. Ik moest namelijk nog uitchecken, een binnenlandse vlucht boeken vanaf Dhaka, mijn kamer in het guesthouse boeken én, ook niet onbelangrijk, op tijd komen voor mijn vlucht naar Bangladesh. Ik heb direct uitgecheckt en heb een taxi gepakt naar het vliegveld. Ik was gelukkig nog ruim op tijd voor mijn vlucht en de vlucht zelf ging ook prima.
Nieuwe vrienden
Ik was erg blij om terug te zijn. Het voelde toch wel een beetje als thuiskomen. Ik was weer terug in het oude en vertrouwde Bangladesh. Mijn taallessen gingen weer verder en ik ben ook voor het eerst in Bangladesh naar de kapper geweest. Ondanks dat het eindresultaat niet heel erg overeenkwam met de foto die ik hem had laten zien, was het wel een ervaring op zich. Zo goed als dat kon, met mijn kennis van het Bangla en zijn kennis van het Engels, was het toch best gezellig. Het gaat dan in Bangladesh toch wel anders dan in Nederland. In Nederland praat ik met mijn vaste kapper over het weer en of ik nog wat ga doen in het weekend. Hier werd direct gevraagd of ik getrouwd was of niet. Ook is de kapper tijdens mijn knipbeurt twee keer weggelopen. De eerste keer ging hij weg om een nieuw scheermesje te kopen bij de winkel aan de overkant van de weg. En na de tweede keer kwam hij terug met drie glaasjes Banglathee (met ontzettend veel suiker en melk). Eén voor mij, één voor zijn zoon en één voor hemzelf. De kapper ging niet verder met knippen, maar dronk eerst rustig zijn thee op. Na mijn knipbeurt wilde de kapper graag met me op de foto en nu ben ik ook vrienden met zijn zoon op sociale media.
Taalles
Ik kan helaas nog geen vloeiend Bangla en het komt er jammer genoeg ook nog niet bij in de buurt. Ik heb nu wel een heel aantal woorden geleerd, waar ik vaak ook iets aan heb. Meestal kan ik me met mijn handen en voeten en de paar woorden die ik ken mezelf wel verstaanbaar maken.
