Inmiddels zijn we al een tijdje uit de lockdown. Qua corona gaat het in dit land langzaamaan vooruit, wat heeft geleid tot een aantal versoepelingen, met nog een aantal versoepelingen in het vooruitzicht.
Voor het werk in het vluchtelingencentrum betekende dit dat we weer wat meer konden doen. Echter is het nog lastig om echt veel te organiseren, omdat het niet verstandig is om met grote groepen samen te komen. Dat maakt dat we nog altijd focussen op huisbezoeken, ook omdat nu de zomer aanbreekt en een groot deel van onze Arabisch sprekende teamleden niet aanwezig zal zijn.
Toch hebben we de laatste tijd, naast huisbezoeken, nog wel veel kunnen doen. Zo is het vluchtelingencentrum nu eindelijk aan kant, en hebben we nu twee keer een picknick georganiseerd voor vrouwen en kinderen uit een wijk waar veel vluchtelingengezinnen wonen. Omdat het zoveel vrouwen en kinderen waren, hebben we het opgesplitst in twee picknicks – maar ik moet toegeven dat het nog steeds vrij grote groepen waren. Het was voor het eerst in lange tijd dat ze weer een sociale activiteit hadden, en we zagen heel duidelijk dat het hen enorm goed deed om bij de picknicks te zijn. Ik heb zelf vooral veel met de kinderen gespeeld; ik ben op den duur veranderd in een soort levende achtbaan. Dat mocht dan wel wat vermoeiend zijn, maar het was het meer dan waard om die kinderen zo te zien genieten!
En dat waren niet de enige kinderen met wie ik bezig ben geweest. Ik woon bij een Arabisch gezin, en ik doe veel met de twee kinderen uit dit gezin. Op een van de foto’s kunnen jullie zien hoe ze mij klaargemaakt hadden voor een online teammeeting (een meeting waarin we allerlei spellen gingen doen, gelukkig niets serieus), compleet met schmink en een prachtig hoofddeksel. En op een andere foto is te zien hoe ze mij toetakelden terwijl ze mijn haar aan het doen waren. Ik eindigde met een borstel en een kam in mijn haar, die er niet geheel vrijwillig uit te krijgen waren. Maar de kinderen hadden de grootste lol, dat maakt een hoop goed.
Verder is er ook nog een counsellor/psychotherapeut gekomen om voor twee weken intensief met een aantal vluchtelingengezinnen te werken. Ze heeft echt heel veel werk voor hen kunnen verzetten en ons heel goede tips gegeven over hoe we deze mensen verder kunnen helpen. Dus daar zijn we heel dankbaar voor!
Wat mijzelf betreft gaat het aardig. Ik merkte de laatste tijd wel dat ik heel erg toe was aan wat rust voor mijzelf, en het duurde echt nog wel even voordat ik dat vond. Het gezin waar ik bij woon, is onlangs naar hun thuisland gegaan om tijdens de zomer bij hun familie te kunnen zijn, wat betekent dat ik het rijk nu even voor mijzelf alleen heb. Dus dat is heel fijn, vooral omdat ik erg moe was en mijn gezondheid verder ook niet helemaal in orde was. Dat is momenteel helaas nog steeds niet op orde, maar ik hoop dat dat snel verandert nu mijn vermoeidheid langzaamaan begint te verminderen.
Maar over het algemeen gaat het dus eigenlijk best goed! Ik heb wat tijd om tot rust te komen, maar kan intussen nog wel betrokken blijven bij huisbezoeken en op mijn gemakje verder met mijn taalstudie. Ook heb ik nu – door de vakantie en door de versoepelingen – de gelegenheid om wat meer mensen ontmoeten en te leren kennen, en dat doet me ook heel goed!
Al met al moet ik vrij flexibel zijn hier, en dat is soms lastig. Maar ik merk dat ik op elk vlak langzaamaan aan het groeien ben (behalve op fysiek vlak; gelukkig, want ik ben al lang zat). En ik hoop en bid dat ik daardoor ook echt tot zegen kan zijn voor de mensen om mij heen, hoezeer de omstandigheden ook veranderen (of juist niet veranderen).
