De grootste verrassing voor Elja-Petra was misschien wel dat Interserve een baan vond die precies bij haar paste. “Ik wilde graag werken in het buitenland en had al een hele zoektocht achter de rug. Het valt niet mee iets te vinden dat past bij je opleiding en ervaring. Maar het is meer dan gelukt!” Elja-Petra is levensmiddelentechnoloog en werkte een jaar lang in een eetcafé in Zuidoost-Azië aan voedselhygiëne.
“Het café is jaren geleden opgezet door expats, als werkervaringsplek voor meiden die uit een moeilijke gezinssituatie komen, verslaafd zijn geweest of een prostitutieverleden hebben. In de bakkerij en de keuken van het café werken 18 mensen, van wie de helft aan het re-integreren is. Ik wist niet wie dat waren en dat was heel goed. Je kunt iemand op voorhand beoordelen. Alles wat we serveerden, werd in huis gemaakt. We hadden een eigen bakkerij en keuken. De expats wilden het café op een hoger plan tillen door expertise binnen te halen op het gebied van voedselveiligheid en
–hygiëne. Via wekelijkse trainingen en coaching op de werkvloer heb ik mijn vakkennis kunnen overbrengen.”
Houdbaarheidsdatum
“Toen ik binnenkwam, leek het op het eerste gezicht nog wel mee te vallen. Maar steeds meer dingen vielen mij op. Kip en tomaten, alles werd gesneden op dezelfde plank. Grote blikken met verschillende soorten olie stonden op een krant, want de blikken lekten. Een medewerker wist wanneer de olie ververst moest worden. Maar als zij een tijd afwezig was, bleven ze de olie gewoon gebruiken. Ik zag iemand een bakje gebakken eieren uit de koelkast halen en er even aan ruiken en vervolgens goedkeurend knikken. Ik ben begonnen met hen te leren op ieder product een sticker met de houdbaarheidsdatum te plakken. Dat ging goed tot de stickers op waren…”
Eye-opener
Voor ze naar Zuidoost-Azië vertrok, was Elja-Petra kwaliteitsmanager bij Starbucks. “Als je ergens tien jaar werkt, heb je recht op een jaar onbetaald verlof. Daar heb ik gebruik van gemaakt. Ik kreeg m’n huis heel makkelijk verhuurd. Voor mijn gevoel hoefde ik niets op te geven. Een jaar lang heb ik van giften geleefd en ik ben niets tekort gekomen.” De ervaring die ze bij Starbucks had opgedaan, kon Elja-Petra goed inzetten in ‘haar’ eetcafé. “Ik heb bij allerlei organisaties gesolliciteerd, maar het liep steeds op niets uit. Ten einde raad heb ik uiteindelijk maar geschreven op een financiële functie, via Interserve. Ik heb niet zoveel met geld, maar ik werd toch uitgenodigd! Tot mijn verrassing kreeg ik te horen: die financiële functie is niets voor je, maar we willen je wel graag plaatsen. We gaan op zoek naar iets anders. Dat was zo’n eyeopener voor me! Ik hoefde me niet aan te passen aan de plekken die beschikbaar zijn. Maar Interserve ging voor mij op zoek naar iets dat paste bij mijn ervaring en vakkennis.”
Voorbereiding
Toen die baan eenmaal gevonden was, ging het snel. Elja-Petra volgde, net als alle andere On-Trackers, een korte cursus. “Ik ben daar bijvoorbeeld naar een sessie over boeddhisme geweest. Maar er waren ook workshops over nieuwsbrieven schrijven, gezond blijven, omgaan met armoede. Ik
heb me ook aangemeld voor coaching. Dat is vrijwillig. Ik kwam in contact met een ervaren echtpaar en zij hebben me veel geleerd over het leven en werken in gesloten gebieden. Ik heb veel aan onze gesprekken gehad. Je moet je voorbereiden op een heel ander leven. Het draait allemaal om de
vraag: ben je bereid om je aan te passen? Zie je jezelf als gast? Of ga je eventjes orde op zaken stellen? Het is ook belangrijk om je diepste motivatie helder te hebben, voor als er momenten komen dat het even niet zo lekker gaat. Want je weet dat je jezelf gaat tegenkomen.”
Rijst
Die momenten zijn er uiteindelijk nauwelijks geweest, vertelt ze. “Dat is vooral te danken aan het goede voorbereidingstraject van Interserve. Maar misschien komt het ook omdat mijn leven daar niet zoveel verschilde van mijn leven in Nederland. Ik deed gewoon mijn werk. Ik woonde er in een stenen huis, in een grote stad, met normaal geasfalteerde wegen. Ik kon volop koffie drinken en het eten was zoals ik het gewend was. Behalve dan de rijst bij het ontbijt. Er zijn ergere dingen, maar dat was iets waar ik maar niet aan kon wennen.”
Samen-zijn
Inmiddels is Elja-Petra terug in Nederland en werkt ze weer bij Starbucks. Ze heeft haar oude leven opgepakt, maar wel met een heel nieuwe blik op de dingen. “Deze ervaring kan niemand mij meer afpakken. Ik ben er rijker van geworden, alleen al door de ontmoeting met mensen uit een andere
cultuur en te zien hoe zij met elkaar omgaan. Het allergrootste verschil is wel het samen-zijn, met de maaltijd als centraal punt. Als ik door de kantine liep, werd ik direct uitgenodigd om mee te eten. ‘s Morgens moest ik eerst ontbijten met mijn collega’s. Of ik nu thuis al ontbeten had of niet. Eerst
samen zijn, anders kun je niet aan je werk beginnen.”
Schakeltje
“Ik denk dat ik wel veranderd ben. Het raakte mij dat mensen de tijd namen om mij de taal te leren. Bij mij is daardoor het verlangen ontstaan, om hier in Nederland iemand te zijn die moeite doet om een ander, bijvoorbeeld een vluchtelinge, op weg te helpen. Bij Starbucks is inmiddels veel veranderd. Ik weet niet hoe mijn toekomst eruit ziet. Iemand zei tegen mij: het gaat er niet om of je geschikt bent, maar of je bereid bent. God kan mij overal gebruiken. Ik kan wel zeggen dat geloof werkt. Ik heb daar gewoon mijn werk gedaan, en met collega’s en anderen relaties en vriendschappen opgebouwd. Zij hebben iets van Gods liefde in mij gezien. Ik maakte ook mee dat een vriendin tot geloof kwam. Maar ik ga zeker niet claimen dat dat mijn verdienste was. Ik ben maar een schakeltje in Gods plan.”