Lieve lezer,
In de voorgaande blogs deelde ik vooral wat over de achtergrond van de vrouwen die ik hier ontmoet. In deze blog zal ik jullie vertellen wat het hier zijn met mij persoonlijk doet en wat het betekent wanneer ik jullie vertel dat ik mijn plek hier heb mogen vinden. Daarnaast zal ik een wat uitgebreidere omschrijving geven van hoe een dag in het centrum eruit ziet en jullie hier, voor zover mogelijk, in mee te nemen.
Elke dag in het centrum ziet er weer anders uit. Zoals ik jullie eerder vertelde ga ik naar het centrum met de sarvies, een taxi die ik met drie andere personen deel. Ik heb vaak het geluk dat ik voorin mag zitten, omdat ik de enige vrouw ben. Ik stap uit in het oude gedeelte van de stad en loop dan in twintig minuutjes richting het centrum. Doordat hier geen andere westerlingen rondlopen en 99% van de vrouwen een hijab draagt, trekt dit bekijks. Het is fijn om te merken dat dit mij niet meer zo opvalt en daardoor een wandeling als deze minder energie kost dan twee maanden terug. Elke keer opnieuw als ik het gebouw binnenloop kan ik een glimlach niet onderdrukken. Ik begroet de vrouwen met vier kussen en met de vraag “keefhalek” (hoe gaat het?). Standaard zeggen de vrouwen “tamam” (goed), maar bij de vrouwen aan wie ik kan zien dat het vandaag niet zo goed gaat, geef ik nog een extra dikke knuffel erachteraan. Het is hartverwarmend hoe de vrouwen vaak na een weekend zeggen “ishtaget illik” (ik heb je gemist) en dat is geheel wederzijds. De dag in het centrum beginnen wij als team met stille tijd, waarin wij een stukje uit het Woord lezen en daarover met elkaar in gesprek gaan en de dag en vrouwen in gebed brengen. Ik zal een stukje uit mijn notitieboek delen, waarin ik alle indrukken probeer op te schrijven, van dinsdag 4 februari. “Vanmorgen heb ik vier vrouwen twee uur lang Engelse les gegeven. Leuk om te merken hoe dezelfde vrouwen nu wekelijks naar het centrum komen voor deze les. Ik noem het Engelse les en natuurlijk oefen ik met hen onder andere hoe zij zichzelf kunnen voorstellen in het Engels, maar eigenlijk vind ik het nog veel belangrijker om gedurende deze ochtend de vrouwen stuk voor stuk gezien te laten voelen. Zo zag één van de vrouwen er zichtbaar vermoeid uit en vertelde zij ook eerlijk dat haar hoofd zo vol zit met van alles. Ik vind het dan bijzonder om te zien hoe dit groepje vrouwen naar elkaar luisteren en elkaar bemoedigen. Daarnaast was ik blij om een andere jonge vrouw weer te zien, die een aantal weken niet meer was geweest. Van haar moeder had ik begrepen dat zij niet lekker in haar vel zat en weet ik dat zij klampt met depressiviteit en onzekerheid. Wat is het fijn om haar te mogen vertellen dat ik zo blij ben om haar te zien en haar gedurende de Engelse les te zien groeien in zelfvertrouwen en haar te zien lachen. Na de Engelse les kwam zij naar mij toe en nam ze mij apart en zei “ana bahebik” (ik heb je lief). Het raakte mij! Ik geniet er ontzettend van om de vrouwen zich gezien te laten voelen, maar op zo’n moment voel ik mijzelf zo gezien en geliefd”. Eigenlijk draait het elke dag opnieuw om de vrouwen zich gezien en geliefd te laten voelen binnen het centrum. Vanuit de verhalen wordt mij steeds duidelijker dat zij niet van hun ouders of van hun echtgenoot horen dat zij van hun dochter/vrouw houden en ervaren veel vrouwen een grote druk in het zorgen voor hun (vele) kinderen, het huishouden en daarin hun man tevreden te stellen. Specifiek binnen deze conservatieve wijk en vluchtelinggezinnen zitten veel mannen thuis zonder werk, wat hen frustratie geeft, en deze frustratie vaak op hun kinderen en vrouw afreageren waarbij ook veel huiselijk en geestelijk geweld komt kijken. Het is daarom zo bijzonder om te mogen zien hoe het centrum een veilige plek is voor de vrouwen waar zij even helemaal zichzelf mogen zijn. De afgelopen tijd heb ik ook verschillende (trauma)counseling sessies bijgewoond. Ik heb het denk ik eerder in een blog genoemd, maar het valt mij op dat de vrouwen zo veerkrachtig zijn. Na een sessie zie ik de vrouwen opgelucht en met glinsterende ogen weglopen. Hierop aansluitend zal ik wat delen over wat dit alles met mij doet. Sommige van jullie lezers hebben van dichtbij meegemaakt de onrust die ik ervoer in mijn werkzaamheden in Nederland. Het is voor mij bijzonder om te ervaren dat ik op dit moment zoveel rust ervaar op verschillende gebieden. Het wonen in een buitenwijk en het deel uitmaken van een community daar, het werken in het centrum, het volgen van de Arabische taallessen, de relaties die ik aan het opbouwen ben met de vrouwen uit het centrum en vriendschappen die ik aan het opbouwen ben met vrouwen uit het gebouw waar ik woon en van de taalschool. En echt waar, het zijn de kleine momentjes waarin ik mij besef dat ik mij thuis voel. Zo liep ik afgelopen week het gebouw binnen waar ik woon. Maria en een van haar zoontjes, met hen had ik Eerste Kerstdag gevierd, waren in de hal die zij wekelijks schoonmaakt. Haar zoontje liep haar zichtbaar in de weg terwijl zij haar werkzaamheden probeerde te doen. Ik ging thuis wat warme chocolademelk maken voor hem, nam een zakje chips mee en eenmaal beneden zag ik zijn glimlach al toen hij dit alles zag. Wij zaten lekker op het bankje in de hal warme chocolademelk te drinken en hij wist niet hoe snel hij de chips moest eten en wat genoot ik van zijn pretogen. Ik vind het heel bijzonder om van deze community deel uit te maken wat ook echt als een familie hier voelt.
Eerlijk gezegd schiet de datum dat ik weer naar Nederland zal vliegen af en toe al door mijn hoofd. Ik weet dat het moeilijk gaat worden om al deze bijzondere vrouwen en kinderen achter mij te laten. Tegelijkertijd weet ik dat het goed is om in Nederland al deze indrukken te laten bezinken. Het meest geniet ik van de een-op-een gesprekken met vrouwen of in een klein groepje waarin ik hart tot hart gesprekken kan voeren. Op dit moment is mijn Arabisch nog te beperkt om de vrouwen helemaal te kunnen begrijpen. Daarnaast heb ik op dit moment nog geen specifieke kennis over (trauma)counseling. Ik weet dat deze bijzondere ervaring mij de motivatie geeft om na te denken hoe ik mij verder kan ontwikkelen op het gebied van (trauma)counseling en is de Arabische taal van belang als ik diepgaande een-op-een gesprekken met de vrouwen wil gaan voeren. Genoeg dingen om over na te denken als ik weer in Nederland ben! Maar eerst ga ik de aankomende tijd vooral nog genieten van het verdere contact die ik met de vrouwen en kinderen in het centrum en in de wijk aan het opbouwen ben.
*De weergegeven namen zijn niet hun echte namen.
Processed with VSCO with c1 preset