Lieve lezer,
“Ik begin mij thuis te voelen in het Midden-Oosten“
Ik heb in een eerdere blog aan jullie verteld dat ik erg moest wennen aan de wijk. Het is een conservatieve en vervuilde wijk waar veel armoede heerst. Doordat iedereen hier dicht op elkaar woont, ben ik vaak getuige van geschreeuw en geruzie vanuit de huizen. Daarnaast is het van belang dat ik mij aan bepaalde regels houd, zoals de manier van kleden. Ik vind het bijzonder om te merken hoe deze wijk steeds meer als een thuis voelt en hoe ik steeds meer vrouwen en kinderen in de wijk leer kennen. Zo kom ik elke keer met een glimlach terug wanneer ik mijn groente heb gehaald bij mijn vaste groentekraam. Ik hoor de vader op afstand al zijn zoon, Mohammed van 10 jaar, roepen “your friend, your friend”. Met een grote glimlach helpt Mohammed mij met het vinden van de juiste groente en oefent hij de woorden in het Engels en ik in het Arabisch. Dit maakt het halen van groente een stuk leuker! Tegelijkertijd vind ik het confronterend dat Mohammed vaak tot in de late uurtjes zijn vader helpt en hij er vaak vermoeid uitziet. Dit zie ik helaas bij veel kinderen in deze wijk.
Verder is er begin december een gezin, met zes kinderen, vanuit Amerika teruggekomen en wonen zij tegenover mij in de straat. Zij zijn werkzaam voor de kerk waar ik vlakbij woon. De afgelopen weken heb ik veel met dit gezin opgetrokken en voelt het als een familie hier. Zo ben ik altijd welkom om met hen mee te eten, gaan we op vrijdagavonden samen naar de kerk en word ik uitgenodigd voor film- of spelletjesavonden. Ik geniet van deze momenten van ontspanning en het lachen met elkaar. Deze avonden helpen mij om mijn gedachten te verzetten van de aangrijpende verhalen die ik van de vrouwen hoor of de gebeurtenissen die ik in de wijk zie of hoor gebeuren.
Ik vind het bijzonder om te merken hoe de relaties binnen het gebouw met de vrouwen steeds meer groeien en ik vriendschappen aan het opbouwen ben. Deze vrouwen komen uit Zwitserland, Engeland, Irak en uit Amerika. Wij zoeken elkaar steeds vaker op om samen te praten over wat wij meemaken en om samen te bidden. Ik ervaar het echt als een community waar ik onderdeel van mag uitmaken, waarin wij elkaar mogen bemoedigen om Zijn Liefde in ons werk en deze wijk uit te stralen. De vrouw uit Irak, is een vluchteling van mijn leeftijd, en woont samen met haar moeder en broer in het gebouw. Zij wachten al een aantal jaren om naar Canada te vertrekken, maar hun aanvragen zijn al een aantal keren afgewezen. Het is een wijze en lieve vrouw, maar door de uitzichtloze situatie zie ik haar worsteling met depressiviteit. Deze depressiviteit zie ik trouwens bij veel jonge (vluchteling)vrouwen, daar zal ik later wat meer over vertellen. Woensdagavond had ik de vrouwen spontaan bij mij thuis uitgenodigd. Het was een heel bijzondere avond waarin de vrouw uit Irak ons een inkijkje gaf in haar hart en gevoelens: “na een jaar waarin ik mij in een diep dal bevond, wil ik aan het stukje verlangen om Hem meer toe te laten in mijn leven gehoor geven”. Voor het eerst sinds ik haar heb ontmoet straalde zij en zag ik weer een stukje hoop in haar ogen. Wauw!
Het opbouwen van relaties rond Kerst
Nog niet eerder heb ik zo vaak Kerst gevierd met zoveel gelijkgestemden uit verschillende landen. Op straat zag ik geen kerstverlichting en door het zonnige weer had ik helemaal niet het idee dat het al de maand december was. Maar om met zoveel gelijkgestemden naar de Kerst toe te leven, vond ik een hele bijzondere ervaring. Het begon met een Kerstdiner met teamleden die vanuit verschillende landen met dezelfde organisatie naar hier zijn gekomen. Er was uitgebreid gekookt en wij hebben samen Kerstliederen gezongen. In het centrum voor vrouwen hebben wij uitgebreid Kerst gevierd en werd het Kerstverhaal in het Arabisch verteld. Natuurlijk was er eten in overvloed en wilde iedereen mét de kerstboom op de foto. Op mijn verjaardag, 21 december, vierde ik Kerst samen met de mensen die wonen in en werken voor de kerk waar ik vlakbij woon. Het was een groot feest, waarin ik werd verrast met een taart, door iedereen werd toegezongen, traditioneel gedanst hebben met elkaar en opnieuw was er een heerlijk diner. Jullie hebben het vast al door, hier wordt niets gevierd zonder een overvloed aan eten! Op Kerstavond was ik bij het Amerikaanse gezin, waar ook verschillende moslims uit de wijk waren uitgenodigd. Ik probeer op deze avonden ook mijn Arabisch in de praktijk te brengen, maar dat gaat vaak nog niet zonder gelach ;-).
Eerste Kerstdag ging ik naar de Arabische dienst in het gebouw waar ik woon. Een aantal moslims die ik de avond daarvoor had ontmoet, kwamen ook naar deze dienst toe. Bijzonder om zo met elkaar stil te staan bij Kerst. Ik had daarna met de Zwitserse vrouw, zij is van mijn leeftijd, en een vrouw afgesproken die gevlucht is vanuit Irak. Zij is in handen geweest van de IS en is vreselijk behandeld door hen. Met elkaar hebben wij een traditioneel Arabisch gerecht gekookt. Gedurende het koken, wat gerust een aantal uren in beslag neemt, stelde zij steeds wat meer haar hart open en deelde zij persoonlijke dingen. Ik geniet van de gesprekken die wij met elkaar mochten hebben en om te zien hoe zij ondanks haar trauma’s hoop heeft voor de toekomst. In de middag gingen wij met zijn drieën op bezoek bij een vrouw met twee kinderen die tegenover mij in de straat wonen. Zij en haar kinderen worden helaas slecht behandeld door haar man, die aan het werk was toen wij op bezoek kwamen, en haar familie woont in Egypte. Wij nodigden haar uit voor het diner en wat was het genieten om de stralende koppies van de kinderen te zien (zie foto). Helemaal toen wij de taart tevoorschijn haalden. Het heeft mij geraakt om met deze sterke vrouwen en lieve kinderen Kerst te mogen vieren.
Tweede Kerstdag had ik taalles en had ik in de avond het laatste Kerstdiner van de hele reeks. Dit was een mooie afsluiting van de Kerst waarin ik samenkwam met gelijkgestemden die ik heb leren kennen via het taalcentrum. Deze avond kwamen wij samen tot de conclusie hoe bijzonder het is dat Hij een familie om ons heen geeft in het Midden-Oosten en hoe Hij ons samenbrengt om met elkaar te eten, te zingen en elkaar te bemoedigen. Na avonden als deze kom ik met een grote glimlach thuis en ben ik dankbaar voor de mensen die ik hier mag ontmoeten en wetende dat ik in Nederland zoveel dierbaren heb, familie, vrienden en kennissen, die zo betrokken zijn en voor mij bidden.
Tot slot deel ik graag nog wat over de relatie die ik met Nour aan het opbouwen ben. Ik heb Nour ontmoet in het centrum voor vrouwen en zij heeft mij aangeboden om mij te helpen met het leren van Arabisch. Ik had met haar afgesproken in het moderne gedeelte van de plaats waar ik woon. De hele boulevard was versierd met kerstverlichting en een grote kerstboom, dus wij konden het niet laten om even op de foto te gaan. Wij zaten in een koffietentje en was het eigenlijk de bedoeling om alleen in het Arabisch te praten, maar we kwamen er al snel achter dat dat voor mij nog wat te hoog gegrepen was. Onder het oefenen van Arabisch vroeg ik voorzichtig hoe het met haar gaat. Zij gaf eerlijk aan dat het de laatste weken wat wisselend gaat. Zij heeft het gevoel dat zij stilstaat en dit frustreert haar. Zij is afgestudeerd aan de universiteit, maar doordat er weinig werkgelegenheid is voor vrouwen, brengt zij veel tijd door in haar kamer. Ook bij haar is de worsteling met depressiviteit zichtbaar en is dit iets wat zij niet thuis met haar familie of vrienden deelt vanuit schaamte. Daarnaast worden er binnen deze cultuur vaak geen persoonlijke vragen gesteld door familieleden, waardoor zij dit stukje vaak voor zichzelf houden. Gedurende onze tijd samen stelde zij steeds meer haar hart open wat ik bijzonder vond om te zien. Het tijd doorbrengen met een vrouw als Nour, met een prachtige persoonlijkheid en een andere culturele en religieuze achtergrond, is iets waar ik in Nederland al naar uit kon zien. Ik hoop in ons contact een stukje van Zijn Liefde te kunnen delen en zie ik er naar uit om haar beter te mogen gaan leren kennen.
Ik heb bij een aantal van de vrouwen bewust wat meer over hun achtergrond gedeeld, zodat jullie meer een idee hebben van de sterke en bijzondere vrouwen met wie ik hier mag optrekken. Na een periode waarin ik vooral de negatieve kanten zag van de cultuur, geniet ik op dit moment ontzettend van de relaties die ik aan het opbouwen ben met de vrouwen hier.
*De weergegeven namen zijn niet hun echte namen.