Op dit moment ben ik voor de vierde keer op bezoek bij het ziekenhuis waar ik meewerk aan het ‘mental health-project’. Het is hier heerlijk, een verademing van de drukke stad. Het is bijzonder om hier te zijn, deel uit te maken van de community, maar nog meer om te zien wat er allemaal gebeurt hier. Dit ziekenhuis is meer dan een ziekenhuis, er is ook een school, een centrum voor gehandicapte kinderen en er is een kerk. Er is veel aandacht voor het welzijn van vrouwen en kinderen. Ik vind het indrukwekkend hier te zijn, want het is totaal anders dan een ziekenhuis in Nederland. De zorg is goed, maar de middelen zijn erg primitief. Er zijn geen couveuses, geen MRI en de mensen komen vaak pas veel later naar het ziekenhuis waardoor simpele problemen een stuk ernstiger zijn. Als ik dat zie vraag ik me af waarom er niet al lang veel meer hulp wordt ingevlogen, want het is hier zo nodig. Maar ik besef me ook dat het niet zo simpel is, er moet op lokaal gebied iets veranderen en dat gaat langzaam. Daarnaast: zou ik bereid zijn om voor meerdere jaren het veilige Nederland achter me te laten om in Bangladesh te gaan wonen? Een vraag die me toch steeds meer bezighoudt.
Rehab
Het grootste deel van mijn dag vandaag heb ik doorgebracht in de ‘Rehab’. Hier komt elke week een nieuwe groep kinderen met een ontwikkelingsstoornis en hun ouders. Veel kinderen hebben motorische problemen, zoals spasmes in armen en benen, of epilepsie, sommigen hebben het Down syndroom. De kinderen worden medisch gecheckt en de ouders krijgen instructies en oefeningen mee om met hun kinderen te oefenen, voornamelijk zodat hun spieren sterker worden en ze beter kunnen bewegen. Voor veel vrouwen is dit de eerste keer dat ze meer leren over hoe ze om moeten gaan met hun gehandicapte kind!
Stigma
Naast mijn bezoek aan de Rehab, houdt ik me bezig met de data analyse van vragenlijsten die hier in de omgeving worden afgenomen. Uit die vragenlijsten blijkt het enorme taboe en gebrek aan kennis wat betreft geestelijke gezondheid. De vragenlijsten helpen de jongeren om te praten over stress, druk vanuit de community, seksuele intimidatie en eigenwaarde. Er is nog veel te doen om het stigma te doorbreken, maar het begin is gemaakt!
sdr