Newsletter #5

Juni 2023

De tijd vliegt voor mijn, Judy’s, gevoel voorbij. Maar wanneer mensen vragen hoe lang we al in L. zijn is het antwoord zes weken. We gaan nu de zevende week in. Dat valt toch nog wel mee? Hoe komt het dan dat ik voor mijn gevoel al maanden in de hoofdstad V. woon? Misschien door alles wat we mee maken. Ik zal proberen in woorden vast te leggen what a journey it already has been!

M. en B., onze collega’s van ISV (Int-rs-rve), zijn met hun bijna 10 jaar ervaring in L. onze local guides. Zij hebben ons aan de hand genomen en ons geïntroduceerd in het leven wat zij hier leiden in Azië en hoe het er voor ons ook uit komt te zien. We zijn met hen mee geweest naar de SEF (S-nday Ev-ning Fell-wship) en hier hebben we meerdere mensen leren kennen. De Fell-wship bestaat uit expats uit (voornamelijk Westerse) landen die hier via verschillende organisaties werkzaam zijn. We voelden ons gelijk welkom, de community is warm en hartelijk. Deze ontmoeting proberen we elke zondag bij te wonen, het is fijn om met andere mensen te zijn en ons sociale netwerk op te bouwen. Na de ontmoeting was er ruimte om met elkaar te kletsen en vaak gaan we met een hele groep ergens eten. De zondagavond wordt zo een uitje om naar uit te kijken!

Oefenen met de taal

Daarnaast hebben we doordeweeks een redelijk vast schema (al zijn we in Azië, waar makkelijk van schema’s afgeweken kan worden). Maandag t/m vrijdag hebben we taallessen, twee uur per dag. We krijgen één uur les in grammatica en één uur les in vocabulaire. Het is pittig, want het schrift lijkt in niets op het Nederlands. Maar we zijn erg gemotiveerd om te leren lezen en schrijven en de taal te kunnen spreken. We worden aangemoedigd om het met de lokale mensen te oefenen, dit doen we dan bijvoorbeeld wanneer we ergens gaan eten of wanneer we op de markt onze inkopen doen. Ontzettend spannend, maar we zien dat het gewaardeerd wordt (ondanks de gebrekkigheid ervan). Ook heb ik al wat met mijn vader geoefend en hij verstond het meeste van wat we al hebben geleerd. We waren beide beretrots!

Twee uur per dag lijkt niet veel, maar we merken dat de veranderingen zoals het eten, de constante hitte, het continu in het Engels praten, feitelijk het opnieuw opbouwen van ons leven hier ons veel energie kost. Daarom doen we het rustig aan en proberen we onszelf niet teveel druk op te leggen. Wat wel grappig is, is dat mensen in onze omgeving vinden dat wij alles alsnog vrij snel doen (is it a Dutch thing?). Zoals een eigen huis vinden of een scooter kopen. Let me tell you, dit is allemaal dankzij Tommie.

We hebben een scooter!

Wanneer Tommie ergens zijn zinnen op heeft gezet, gebeurt het ook. Met een klimaat zoals hier (temperaturen rond de 35 tot 40 graden en gevoelstemperaturen tot 50 graden) ga je niet alles fietsend doen. We hebben het een paar keer gedaan, maar dan legde ik vaak het loodje. Daarom was het noodzakelijk om een goed vervoersmiddel te hebben. Tommie is dagen bezig geweest om een goede scooter te vinden, eentje van goede kwaliteit, niet te duur en dat ik er ook nog op kon rijden. Hij is samen met M. (die de taal spreekt) langs meerdere aanbieders geweest en heeft uiteindelijk binnen twee weken een mooie tweedehands scooter op de kop getikt.

Een nieuwe woonplek

Daarnaast konden we de eerste paar maanden in het huis wonen van mensen die nu op home-assignment in Europa waren. Maar omdat dit niet echt als ons eigen plekje voelde gingen we (en vooral Tommie) op zoek naar een iets voor onszelf. Na zoeken en zoeken had hij een mooi huis gevonden, hier konden we dezelfde dag langs om te kijken. M. ging mee om te vertalen. We werden opgevangen door een wat oudere L. vrouw, de huisbaas. Ze wilde het huis graag verhuren aan nette mensen, de huurders die er hiervoor in zaten waren zeer onbetrouwbaar gebleken en ze heeft ze eruit gezet. De vrouw gaf ons een rondleiding en alles zag er goed uit. Het huis bleek meerdere kamers (met A/C!) te hebben en ook een mooie tuin. In de tuin staat een avocadoboom en zijn net twee mangobomen geplant, het leek bijna too good to be true. We waren blij verrast en de huurprijs viel ook reuze mee, dus we gaven aan dat we het graag zouden willen huren. Hier gaat alles op een ietwat andere manier, dus we gingen zitten en wat kletsen en we dronken ondertussen wat water. En blijven glimlachen. En wachten. En kletsen. En glimlachen. Na ongeveer een uur zitten en kletsen en lachen kregen we groen licht! We konden de volgende dag al het contract tekenen (wat hier eigenlijk niets betekent en gedaan wordt omdat we farang (buitenlanders) zijn) en twee weken later konden we er al intrekken.

Judy’s werk

En wat wonen we hier fijn. Het is ongeveer 15 minuten rijden van het MTC, de plek waar ik, Judy, ga werken. Dit is een non-profitorganisatie die medisch onderwijs aanbiedt aan lokale studenten. In de avonduren kunnen zij anatomie, fysiologie, biologie en Engels studeren. Dit is een aanvulling op hun medische opleiding aan de universiteit, waar het niveau van onderwijs zeer laag is. Ik heb ondertussen een aantal lessen bijgewoond, deze worden gegeven door Ms., een collega uit Zwitserland. Zij heeft jarenlange ervaring in de zorg en heeft ook eerder les gegeven aan medische studenten, zodoende kan ik veel leren van haar.

Wat ik in deze tijd heb kunnen observeren en wat ook naar voren komt in gesprekken met andere docenten en gezondheidsmedewerkers, is dat de studenten niet worden uitgedaagd om de verdieping te zoeken. In deze cultuur is het niet normaal om zelf initiatief te nemen, om overal het waarom achter te zoeken, om vragen te stellen. De algemene kennis van deze studenten is heel beperkt, ze hebben bijvoorbeeld nooit geleerd om een kaart te lezen. Zo hebben ze geen idee waar Europa precies ligt, laat staan Nederland.
Ook hun medische kennis is beperkt, dit komt omdat er weinig medische opleidingen zijn en het niveau van onderwijs laag is. De studenten kunnen zich niet scherpen aan andere studiegenoten of gezondheidsmedewerkers, aangezien ze allemaal dezelfde opleiding hebben gedaan. Omdat ze geen Engels spreken kunnen ze ook niet sparren met buitenlandse gezondheidsmedewerkers en kunnen ze hun informatie niet van internet halen. Ik heb de nood nu met eigen ogen kunnen aanschouwen en het is mij steeds duidelijker geworden wat het belang is van de lessen die het MTC aanbiedt. De organisatie daagt de studenten uit om te leren, verdieping te zoeken en zichzelf te ontwikkelen.

Het zal voor mij een uitdaging worden hierin les te geven, aangezien ik niet ben opgeleid als docent. Daarom woon ik vooralsnog de lessen van Ms. bij en volg ik e-learnings om mij meer te verdiepen in het lesgeven. Naast de lessen die drie avonden per week worden gegeven is er ook elke week een meeting tussen de docenten, hier bespreken we het curriculum en het wel en wee van al de werknemers van het MTC. Aan het eind van zo’n meeting wordt er samen gebeden, dit vond ik in het begin erg spannend, maar het begint nu steeds vertrouwder te worden. Ook voel ik me gesterkt en gesteund door deze warme groep mensen om mij heen, dit geeft mij het vertrouwen om binnenkort ook zelf te gaan lesgeven.

Daarnaast is er één keer per maand een bijeenkomst van alle werknemers, waar we in de taal van het land de bijb-l bestuderen. Dit is erg bijzonder, want niet alle werknemers zijn chr-sten. Wel doen ze vol enthousiasme mee en verdiepen zich in de stof. Dit vond ik zo bijzonder!

Ik heb kunnen zien en ervaren wat het belang van het MTC is en hoe belangrijk het is dat de school blijft voortbestaan. De blijheid en dankbaarheid van het team dat ik hier ben gekomen om mij in te zetten is ook heel duidelijk. Het bleek dat er voor de zomer niemand beschikbaar was om les te geven, maar omdat ik nu wordt klaargestoomd kan ik dit oppakken. Hierdoor kan de school open blijven en is de kans groot dat de studenten blijven komen. Ook voel ik mij heel dankbaar dat ik mij hier kan inzetten op vrijwillige basis, zodat de opbrengsten in de organisatie kunnen worden gestoken en het MTC hopelijk kan blijven voortbestaan.

Tommies werk

Tommie richt zich ondertussen op de organisatie waar hij zich mag inzetten. Voor de veiligheid noemen we geen naam, aangezien Tommie officieel niet mag werken, omdat hij mee is gekomen op Judy’s werkvisum. De organisatie is ontstaan om de m-thamf-tamine-epidemie in L. aan te pakken. De kern van wat de organisatie doet is dr-gsrehabilitatie. Dit wordt gedaan door een liefdevolle omgeving te bieden met gezonde grenzen. De organisatie opereert op verschillende vlakken, waaronder rehabilitatie, gemeenschapsontwikkeling, onderwijs en het starten van kleine ondernemingen om banen en toekomst te bieden aan de jongere generatie.

De organisatie heeft drie rehabilitatiecentra in en rond de hoofdstad; een centrum voor mannen, een centrum voor vrouwen en kinderen en een half-way house, een plek waar mensen verblijven die zijn afgekickt van hun verslaving maar nog niet volledig kunnen deelnemen aan de maatschappij. Er verblijven nu ongeveer 8 tot 15 personen per huis. De organisatie richt zich ook op gemeenschapsontwikkeling en organiseert meermaals per week sportwedstrijden. Elke vrijdagmiddag wordt er voetbal gespeeld, wat een opgave is in deze hitte! Om met iedereen kennis te maken waren wij op de scooter gestapt richting de locatie met het sportveld. Dit bleek een tocht van 40 minuten te zijn in de brandende zon, dus Tommie was al bevangen door de hitte voordat hij ook maar een voetbal had aangeraakt. Gelukkig is het voor vrouwen niet gebruikelijk om mee te doen aan dit soort games, dus Judy ontsprong de dans. Voordat de wedstrijd van start ging kregen we een rondleiding over het terrein, wat bestond uit het mannenhuis (waar nu 15 man verblijft), de vijvers waar plannen zijn om vissen te gaan kweken, de kippenren en een speelplaats. Daarnaast wonen op het terrein ook de grondleggers van de organisatie: een Amerikaanse man met zijn vrouw en twee L. gezinnen.

Op het veld waren ondertussen de L. jongens aan het warmlopen, Tommie kreeg het toch een beetje benauwd bij de aanblik van zoveel vechtlustige boys die ongedeerd leken door de hitte. Bij aankomst bij het veld bleek iedereen super enthousiast te zijn om Tommie in hun team op te nemen, zodoende zwichtte hij en trok zijn voetbalkleding aan. De regels van het spel zijn iets anders dan gewone voetbal aangezien er niet 45 minuten aan een stuk door kan worden gespeeld in de hitte. Daarom werd er steeds 15 tot 20 minuten gespeeld en werd er dan gewisseld. Tommie, gesterkt door de aanmoediging van zijn team, speelde de sterren van de hemel en liet ze een sterk staaltje van het Europese voetbal zien. De lokale jongens lieten zich niet kennen en lieten Tommie een sterk staaltje van het Aziatisch voetbal zien. Tussen de wedstrijden door hebben we kunnen kletsen met de lokale mensen en hen beter leren kennen. Het was ontzettend gezellig en we voelden ons heel welkom.

De organisatie straalt de warmte en hartelijkheid uit die samengaat met de cultuur. In L. is de relatie tussen mensen heel belangrijk, maar waar we soms tegen aan lopen is dat mensen niet makkelijk praten over hun emoties (en al helemaal niet in een andere taal). Daarom is het voor Tommie van groot belang dat hij eerst de taal leert spreken, om zich zo te kunnen richten op het opbouwen van relaties. Daarom focust Tommie zich nu vooral op de taallessen, het spelen van de voetbalwedstrijden en er gewoon zijn.

Steun ons!

Altijd wanneer ik begin met het schrijven van de nieuwsbrief denk ik dat ik niet zoveel te melden heb. Au contraire, het is weer een hele lap tekst geworden. Ik hoop dat jullie er van genoten hebben en nog steeds invested zijn in ons verhaal! Tot slot willen we jullie vragen om financiële steun. Wanneer je het kan missen, doneer alsjeblieft! De giften worden gebruikt om o.a. het MTC voort te laten bestaan, zodat Judy en het team zich blijvend kunnen inzetten voor de (geestelijke) ontwikkeling van de studenten en medewerkers. Daarnaast is de organisatie waar Tommie zich gaat inzetten ook afhankelijk van giften om voort te kunnen bestaan, dus alle steun is welkom! En het zou heel fijn zijn als jullie ons verhaal willen delen: www.tommieandjudy.nl.

Houd ons in jullie gedachten en gebeden.

Heel veel liefs,

Tommie & Judy

P.S.: Don’t forget: Int-rserve is aangemerkt als Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI). Je gift is daarmee geheel of gedeeltelijk aftrekbaar van de belasting. Kijk voor meer informatie op de website van de Belastingdienst.