Newsletter #6

Wat vliegt de tijd toch. Ik besef dat onze laatste nieuwsbrief uit juni stamt, terwijl het nu al november is. Tijd voor een nieuwe!

De maand juni heb ik, Judy, afgesloten met een ‘einde-van-het-semester’-feest bij het trainingscentrum. Hier heb ik samen met collega’s verschillende workshops aangeboden aan de studenten die het semester hebben voltooid. Ikzelf gaf een workshop over de recovery position. Ik had een lokaal met een mat ter beschikking, zodat we de oefeningen in de praktijk konden doen. Met af en toe wat taalverwarring en veel gebruik makend van handen en voeten kwamen we er uit. Het was leuk om te doen en de studenten waren zeer enthousiast. De avond werd afgesloten met heerlijk eten: wraps! Het personeel had het allemaal voorbereid en we hebben enorm genoten. Hierna was het tijd om afscheid te nemen, twee docenten stopten na een aantal jaar als docenten te hebben gewerkt. Eén van hen had Engels op Beginner-niveau gegeven en ik hoopte een paar van haar studenten over te nemen voor het volgende semester. Het was lastig om afscheid van ze te nemen, na een aantal maanden waren we toch al hecht geworden. Daarnaast ging de collega van ISV, M., ook voor een aantal maanden terug naar Europa voor een home visit, dus dit betekende dat ik samen met twee andere docenten overbleef om tijdens de zomer les te geven. Het was uitdagend om mijn lesgeven alleen te moeten opstarten, maar een uitdaging waar ik naar uitkeek!

Ziek

Ondertussen lag Tommie ziek in bed. Hij voelde zich de hele week al ontzettend beroerd. Hoofdpijn, koorts, geen eetlust, zere botten en spieren. Hij knapte maar niet op en iemand van de collega’s merkte op dat het wellicht dengue kon zijn. Dengue? Dat voelt als een ‘ver van je bed-show’, maar het is hier in de tropen iets wat regelmatig voorkomt. Tommie voelde zich ontzettend beroerd en ik vertrouwde het niet. Met behulp van een lieve vriendin zijn we naar de kliniek gegaan, waar Tommies bloed werd onderzocht. Hieruit bleek hij inderdaad dengue te hebben opgelopen en dat verschillende bloedwaardes toch wel erg laag waren. Tommie werd voor nu naar huis gestuurd met het advies veel te drinken en koortsverlagende medicatie in te nemen en moest de volgende dag terugkomen voor nieuw bloedonderzoek. Ook waren over zijn hele lichaam ook rode vlekken verschenen, kenmerkend bij de ziekte. De volgende dag voelde Tommie zich nog beroerder en bleken de bloedwaarden nog verder gezakt. We begonnen het nu wel een beetje te knijpen. Er werd overwogen om Tommie op te nemen in het ziekenhuis, maar de arts wilde het nog één dag afwachten. Tommie kreeg een infuus met extra vocht toegediend, want ondanks zijn pogingen om te drinken was hij door de koorts uitgedroogd. De volgende dag gingen we weer richting de kliniek, hopend op goed nieuws. Tommie had al wel zijn spullen ingepakt en meegenomen voor het geval hij naar het ziekenhuis moest. De resultaten van zijn bloedonderzoek kwamen terug en het bleek dat zijn bloedwaarden weer iets bijtrokken. Thank goodness! We gingen opgelucht en dankbaar naar huis. Ondertussen had Tommie veel last gekregen van jeuk, iets wat bij dengue hoort en er op wijst dat het aan het afnemen is. Tommie heeft hierna nog veel in bed gelegen en het duurde een poos voordat hij weer op krachten was, maar het ergste was gelukkig voorbij.

Begonnen met lesgeven

In deze periode ben ik begonnen met lesgeven. Ik wist niet wat ik kon verwachten, aangezien het aantal studenten pas wordt bepaald bij aanvang van de lessen. Het is hier niet gebruikelijk om vóór een bepaalde datum op te geven en te betalen, dit gebeurt tijdens het semester. Van mij werd verwacht dat ik klaar zou zitten en een les zou geven aan de studenten die zouden op komen dagen. Zoals je wel kunt begrijpen was ik op van de zenuwen. Ik had me zo goed mogelijk voorbereid en nu was het afwachten. De lessen die worden aangeboden bij het trainingscentrum zijn in de avond, ik hoopte dat de
studenten nog de energie konden opbrengen om na een lange dag naar het trainingscentrum te komen. Tot overmaat van ramp regende het de hele dag al, wat hier betekent dat je vermijdt om door de regen te gaan en liever thuisblijft en wacht tot de regen ophoudt. Ik zag de bui al hangen (pun intended) dat er niemand zou komen opdagen. Om half 6 werd ik uit mijn lijden verlost en schoven er zowaar vier studenten aan. Dit waren allemaal studenten die het semester hiervoor Engels op Beginner-level hadden gevolgd en nu bij mij Level 1 gingen volgen. Het werd een leuke avond en tot nu toe komen ze steevast elke week opdagen! De lessen die ik geef zijn op Level 1 en aan studenten die een medische achtergrond hebben. Drie van de studenten studeren voor arts, waarvan eentje Traditional Medicine studeert. De vierde student studeert om verpleegkundige te worden. Ik geef nu al een aantal maanden les en het is echt ‘mijn’ klasje geworden. We raken steeds meer aan elkaar gewend en op elkaar ingespeeld. Ik merk dat de studenten het Engels erg lastig vinden, ondanks dat ze het hiervoor al een semester hebben gevolgd. Omdat het Engels zo anders is dan hun eigen taal zijn de grammaticale regels soms erg lastig te snappen. Sommige regels slaan nergens op, maar ja, leg dat maar eens uit. Maar ze blijven gemotiveerd en doen hun best.

Nieuwe werkplek voor Tommie

Ondertussen zijn er al enkele maanden verstreken en zijn we aangekomen bij het einde van de term. Dit betekent dat we de periode afsluiten met spelletjes, lekker eten en uiteraard het uitreiken van de certificaten. Ook Tommie heeft niet stilgezeten. Hij is meermaals naar de organisatie geweest waar hij zich in eerste instantie zou inzetten, maar hier voelde hij toch niet de klik die hij zou moeten voelen om zich in te kunnen zetten. Het is erg lastig om met de mensen te connecten zonder de taal goed te kunnen spreken en hij voelde zich hier een beetje verloren. Tommie is niet iemand om bij de pakken neer te gaan zitten, dus hij heeft hier veel over nagedacht en is met verschillende mensen in gesprek gegaan. Uiteindelijk heeft hij de knoop doorgehakt en besloten dat hij zich beter op een andere plek kan
inzetten en zijn talenten kan gebruiken. Hij onderhoudt nog steeds warm contact met de eerste organisatie, maar hij gaat zich meer richten op een ander project. Het gaat om een metaalbewerkingsbedrijf (the same line of work als zijn schoonvader) wat gerund wordt door een Amerikaanse man die met een local is getrouwd. Hij heeft dit zelf opgebouwd en creëert hiermee eerlijke werkomstandigheden voor de lokale bevolking. Dit project is een plek waar Tommie zich op praktische wijze kan inzetten en kan samenwerken met hen. Tommie is erg enthousiast en heeft veel zin om hier te beginnen!

Nieuwe mensen leren kennen
In de afgelopen maanden hebben Tommie en ik veel nieuwe mensen leren kennen. We zijn naast het bezoeken van de SF ook naar een lokale k*rk geweest. Dit is een k*rk met een grote gemeente. De liederen zijn vertaald, maar de melodie is hetzelfde zoals wij het kennen en de preek werd vertaald in het Engels. Zo konden we de dienst prima volgen. Na de dienst hebben we kennis gemaakt met verschillende (jonge) locals, die ook hun eigen huiskring hebben. Dit betekent dat ze regelmatig met andere jongeren bij elkaar komen om elkaar te bemoedigen en verdieping te zoeken in het g*loof. We werden uitgenodigd om dit een keer bij te wonen. De huiskring vond plaats bij een kringleider thuis en er kwamen rond de vijftien jongeren opdagen, allemaal in hun early twenties. De meesten van hen zijn studenten en komen na hun lesdag met elkaar samen om te eten en hun g*loof te belijden. We hebben samen gezongen en toen heeft iemand zijn getuigenis gedaan, wat erg mooi en aangrijpend was. Door hierbij te zijn hebben Tommie en ik kunnen horen wat een moeite het nog steeds kost om chr*st*n te zijn in dit land. Soms vergeten we wat een luxe en vrijheid wij hebben in het Westen, om zonder zorgen je gel*of te belijden en niet bang hoeft te zijn dat je wordt afgeluisterd en je wordt opgepakt wanneer je iets verkeerds zegt. Hier in de hoofdstad is het relatief veilig om chr*st*n te zijn (als local), zolang je maar niet het gel*of belijdt tegenover mensen die nog niet gel*ven en hen probeert te bek*ren. Ook vrezen de chr*sten*n in de stad voor hun familieleden die op het platteland wonen. Zij lopen veel groter gevaar wanneer zij belijden dat ze gel*vig zijn, want hierdoor kunnen zij hun baan kwijtraken of verstoten raken uit de gemeenschap. Sommige jongeren vertellen dat hun familie geen contact meer met ze wil nu ze chrsten zijn, omdat de familieleden bang zijn voor hun eigen veiligheid. Vaak wordt dit onder druk van de gemeenschap gedaan. Ondanks dit verdriet zetten de jongeren door en zijn ze erg actief in verschillende gemeentes in de stad. Hun moed en passie is zo mooi om te zien! Wij vragen jullie om hen in jullie gebeden te houden, zodat zij hun werk kunnen voortzetten in dit land waar het niet makkelijk is om het woord van G*d te verspreiden.

Samen
We vinden het soms wel zwaar om hier te wonen en weer helemaal opnieuw te moeten beginnen met het aangaan van relaties. Bij vlagen missen we onze familie en vrienden enorm. Ik ben daarom zo blij dat ik dit samen met Tommie mag doen. Hij is mijn main supporter en zonder hem zou ik hier niet hebben kunnen doen wat ik nu doe. Ik ben blij dat wij dit samen mogen doen. Daarnaast zet hij zich moeiteloos in binnen onze community: hij babysit de kinderen van collega’s, hij helpt sjouwen wanneer iemand verhuist, hij rijdt heen en weer als er vervoer nodig is, etc. We voelen ons echt onderdeel van de gemeenschap hier. Ook hebben we collega’s in andere delen van het land bezocht. Zo zijn we naar LP geweest om collega’s van ISV te bezoeken. Het gezin dat daar woont is vrij geïsoleerd, omdat zij de enige Westerse familie in de omgeving zijn. We hebben genoten van de tijd met ze en zij waren erg blij met ons gezelschap. Ik ben met S. (de echtgenote) mee geweest naar het ziekenhuis waar zij werkt als Occupational Therapist. Het begon gelijk bij mij te kriebelen, ik mis het werken in een ziekenhuis toch wel een beetje. Het was super leerzaam om mee te kijken en in gesprek te gaan met de lokale gezondheidsmedewerkers. Tommie was ondertussen op stap met S. (de echtgenoot) die bij een koffiecafé werkt. De koffie is bekend door het hele land, het was erg interessant om te zien hoe het hele proces van koffieplant tot geroosterde boon verloopt. De koffie was erg lekker en Tommie had een interessante dag.

De dagen vliegen voorbij en we genieten van elke dag. Wij zijn dankbaar dat wij hier zijn en ons hier kunnen inzetten. Het vliegt me soms wel eens aan dat we hier maar een jaar zijn, het voelt alsof dit veel te weinig tijd is om alles te kunnen doen wat we willen doen. Maar we leggen ons vertrouwen in
G*d en we weten dat ons verhaal na een jaar niet is afgelopen. In de tijd dat we hier zijn hebben we al zoveel geleerd en meegemaakt. We groeien steeds meer naar elkaar toe en weten dat we samen worden geleid naar waar we horen te zijn. We willen jullie nogmaals bedanken dat jullie ons steunen in dit fantastische avontuur! We zijn zo ontzettend dankbaar dat we dankzij jullie hier zijn en dat we mensen mogen raken met liefde en dat wij op onze beurt geraakt worden door hun liefde. Het is zo’n zegen om hier te zijn en te mogen dienen, dank jullie wel. We wensen jullie heel veel liefde en bemoediging toe vanuit Azië. Houd ons in jullie gebeden.

Liefs, Tommie & Judy

P.S.: Ons financiële doel om hier een jaar te wonen en te werken is helaas nog niet volledig behaald. We zijn ontzettend dankbaar voor alle giften die wij reeds hebben mogen ontvangen. Wij vragen jullie nogmaals om aan ons te denken en ons verhaal te delen, zodat wij de (financiële) hulp krijgen die we nodig hebben en ons hier kunnen inzetten zonder dat we ons zorgen hoeven te maken of we de eindjes aan elkaar kunnen breien. Alle steun is welkom! Stichting Interserve is aangemerkt als Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI). Je gift is daarmee geheel of gedeeltelijk aftrekbaar van de belasting.