Lieve mensen,
Er is wat tijd overheen gegaan voordat ik aan deze nieuwsbrief begon. De laatste nieuwsbrief stamt
uit oktober, dus het wordt ook wel tijd. Er zijn veel veranderingen geweest, er zijn nieuwe uitdagingen
op ons pad gekomen en er zijn veel ups en downs geweest. Kortom, genoeg om over te schrijven.
The seasons of life
The seasons of life, deze zin hebben we vaak gehoord. Eerst zei het mij, Judy, niet zoveel, maar nu
begin ik de seizoenen in mijn en ons leven te herkennen. We zijn door verschillende seizoenen heen
gegaan dit afgelopen jaar. Dit laatste seizoen was een pittige. Ik merk dit door dat het een tijd heeft
geduurd voordat ik aan deze nieuwsbrief begon. En nu ook, tijdens het schrijven, vind ik het lastig om
te vertellen hoe ons leven hier is, wat we meemaken, voelen, beleven, getuige van mogen zijn, etc. Ik
ga mijn best doen om het zo goed mogelijk te vertellen.
Einde in zicht
Onze termijn bij het MTC (Medical Training Centre) begint op z’n einde te lopen, maar we ervaren
beiden dat we eigenlijk helemaal niet weg willen uit L. Maar wat we ook hebben gemerkt is dat we het
lastig vinden om van giften te leven. Dus hoe vinden we hier een weg in? Ik heb hier de laatste
maanden van 2023 heel erg over lopen stressen. En het heel erg geprobeerd zelf op te lossen en te
plannen. Maar zoals velen voor mij al hebben ervaren, Zijn plannen zijn heel anders.
Laat ik beginnen met te zeggen hoe blij en dankbaar ik ben dat ik bij het MTC mag werken. Ik geef drie
avonden per week Engelse les aan medische studenten. Daarnaast heb ik ook een nieuwe groep erbij
gekregen, dit zijn docenten aan de Faculteit van Verpleegkunde. Ik geef hen twee middagen in de
week Engelse les. Hun Engels is van goed niveau, dus we kunnen interessante gesprekken met elkaar
voeren. We praten over het werk als verpleegkundige, hoe de nieuwe verpleegkundigen worden
opgeleid en hoe de gezondheidszorg hier is vormgegeven. Het werk bij het MTC is ontzettend
waardevol, en ik vind het erg jammer dat dit er bijna op zit. Een jaar lang heb ik met veel plezier les
gegeven aan de studenten en ik ga dit ontzettend missen. Wellicht kan ik dit in de toekomst
combineren met iets anders wat ik hier kan vinden? Wie weet.
Om toch een plan te hebben voor de toekomst ben ik op zoek gegaan naar mogelijkheden om hier een
betaalde baan te kunnen vinden voor als wij weer willen terugkeren naar L., wanneer onze termijn
met Int*rs*rve afloopt. In oktober heb ik kennis gemaakt met iemand uit onze community. Zij bleek als
schoolverpleegkundige bij de International School te werken en zij was nog op zoek naar een invaller!
Na heel lang gezocht en gebeden te hebben voor kansen om hier te blijven leek dit een sign from
above. Ik was super enthousiast en heb drie dagen meegelopen. Dit was erg interessant, maar ik
merkte wel dat er meteen veel druk op mij werd gelegd. Ook vroeg ik mij af ik op mijn plek was op een
internationale school met alleen maar Westerse kinderen. Dan had ik toch ook gewoon in Nederland
kunnen blijven? Ik werd heen en weer getrokken tussen het idee van baangarantie en de reden
waarom ik hierheen was verhuisd. Ik heb veel gesprekken gevoerd, die erg waardevol bleken. Ik heb
de knoop uiteindelijk doorgehakt en besloten het niet te doen. De reactie die ik vervolgens kreeg van
de schoolverpleegkundige was eigenlijk precies de reactie die ik had verwacht, wat bevestigde dat het
een goede keuze was geweest om hier niet te gaan werken. Ik heb toen ook besloten om de job hunt
tijdelijk los te laten en te leven in het moment, te genieten van de tijd die we hier hebben en onze tijd
te investeren in relaties opbouwen en onderhouden.
Relaties
Iets wat we namelijk heel erg misten tijdens onze eerste maanden hier was goede vrienden en familie
om ons heen. We voelden ons eenzaam en keken met heimwee terug op de mooie relaties die we
hebben opgebouwd in Nederland. Het kost tijd om zoiets op te bouwen. Gelukkig kwam Suus onze
kant op. Wat hebben we genoten van haar aanwezigheid! Het voelde weer als vanouds, alsof er geen
zeven maanden tussen hadden gezeten. Ze is hier bijna een maand gebleven en het was fan-tas-tisch.
Toen we met Kerst richting Thailand gingen om dit samen met onze familie te vieren sloot zij
zich – samen met de ouders van Tommie – ook aan. Dit was zo bijzonder, dat zij kennis konden maken
met de familie en het ‘echte’ Thaise leven mochten ervaren. We hebben hier een week
vertoeft en daarna trok Suus verder Azië in, op avontuur als backpacker. Wij gingen toen met de
ouders T. weer terug naar V*entiane. Van hun bezoek hebben we ook enorm genoten. Het was zo speciaal om hen ons leven hier te laten zien en te laten ervaren. Ze zijn mee geweest naar het MTC en vonden het een hele gave ervaring! Ook heeft Tommie fijn kunnen praten met zijn ouders en we merkten allemaal dat de banden tussen ons versterkt zijn. We vonden het erg jammer om weer afscheid te nemen, we kijken terug op een hele mooie tijd! Echter, we hoefden niet lang te treuren. Kort daarna kwam de familie van Judy richting Azië. Eerst gingen ze op familiebezoek in Thailand en toen richting L. Wat had ik uitgekeken naar dit bezoek. Het was zo fijn om mijn ouders, broer en schoonzus en hun zoontje, C., weer te zien! Toen we Nederland verlieten kon C. nog niet echt lopen of praten, maar nu rende hij op ons af en gaf ons een dikke knuffel bij het weerzien! Ook praatte hij ons de oren van het hoofd. Geweldig! Ook dit bezoek was ontzettend waardevol. Het Aziatische leven is niet geheel onbekend voor de familie van Judy, maar om hen ons leven te laten zien was heel bijzonder. Zij hebben het MTC ook bezocht en een les bijgewoond. De studenten vonden het helemaal geweldig om Isaan (Thais dialect wat overeenkomt met L*o) te kunnen praten met Judy’s vader, maar ze moesten natuurlijk ook hun Engels gebruiken. Het was een erg leuke les, met veel interactie en plezier. Toen de familie weer richting Thailand vertrok voelde het echt als heimwee, ik heb twee dagen non stop gehuild. Gelukkig kwamen vlot daarop twee vriendinnen van Judy uit Nederland om het verdriet iets te verzachten. Dit zijn ongeveer mijn oudste vriendinnen, die ik ken van de opleiding Archeologie (die ik ergens in een ver verleden heb gevolgd). De derde vriendin kon helaas niet komen maar was er op afstand bij. Het was een ontzettend leuk bezoek, met heel veel gelach en gegier (en af en toe een traantje) en heel veel waardevolle gesprekken. Na een paar dagen trokken zij L. verder in en ze zijn aan het eind van hun vakantie nog een nachtje bij ons geweest. Ook zij hebben het MTC bezocht en dit als heel bijzonder ervaren! Wat een fijne mensen hebben wij toch in ons leven, dat zij hierheen komen om dit samen met ons te ervaren. Maar ook de mensen die hier niet lijfelijk zijn, maar ons in hun gedachten houden en ons van verre steunen: wij denken aan jullie and we miss you! Naast onze Nederlandse relaties hebben we hier ook mooie relaties kunnen opbouwen. We zijn erg close geworden met een Canadees stel dat hier vanaf oktober is komen wonen. We ervaren heel veel liefde, steun en gezelligheid wanneer we samen zijn. Tommie is ook helemaal enthousiast gemaakt door C., die een programmeur is. Tommie is zich nu in aan het verdiepen in programming en dit bevalt hem wel. Want Tommie merkt dat hij graag iets wil doen wat hij leuk vindt en enthousiast van wordt wanneer we in de toekomst weer terugkeren naar L.
Werken
Tommie is op zoek naar wat hij kan doen en hoe hij zijn talenten hier in kan zetten. Het werk bij het metaalbedrijf was leuk voor een korte periode, maar helaas was er te weinig werk voor Tommie om zich langdurig in te kunnen zetten. Hij heeft er mee geworsteld hoe hij zich nuttig kan maken en is zichzelf meermaals tegen gekomen. Nu hij de beginselen van het programmeren leert van C. merkt Tommie dat hij hier enthousiast van wordt. Hij merkt dat hij zin krijgt om dit te leren en is heel gemotiveerd. Daarnaast houdt hij ook zijn ogen open voor nieuwe mogelijkheden. Net als Tommie doe ik dat ook. Begin 2024 heb ik met hulp van een collega mijn CV naar verschillende organisaties opgestuurd, om zo lijntjes uit te leggen voor de toekomst. Ik mocht gelijk op drie sollicitatiegesprekken komen. Uiteindelijk heb ik gekozen om bij twee organisaties wat uren te gaan werken (naast de uren die ik bij het MTC werk), om er zo achter te komen hoe ik het vind. Bij de eerste organisatie geef ik Engelse les geef aan werknemers in de gezondheidszorg. Dit is heel interessant, want ik kan met hen praten wat zij doen in het ziekenhuis en tegelijkertijd kan ik hen helpen met hun Engels. Daarnaast ben ik ook begonnen als verpleegkundige bij een medisch centrum. Ik werk op de Outpatient Department (OPD). Hier doe ik voornamelijk de screening van nieuwe patiënten, verpleegtechnische handelingen (zoals bloedprikken) en de communicatie met
Engelssprekende patiënten. Het is heel fijn om weer als verpleegkundige te werken, dit had ik namelijk
erg gemist. Wel is de taalbarrière erg lastig en merk ik ook dat het werken in een andere cultuur pittig
kan zijn. In het team bestaat een hiërarchie die ik niet gewend ben vanuit Nederland. Met de taalbarrière erbij (ik spreek de taal nog niet goed om alles te begrijpen) is het lastig navigeren op de afdeling. Maar het is aftellen geblazen, want …
… we gaan binnenkort terug naar Nederland! De tickets zijn geboekt. We hebben er voor gekozen om
in mei terug te gaan, een paar maanden in Nederland te werken om ons spaarpotje weer aan te vullen
en dan weer richting L. te gaan. Dit zal dan op eigen houtje zijn, zonder organisatie. We hebben er
voor gekozen om niet meer met een organisatie te gaan omdat er tijdens het afgelopen jaar wat
wrijving was met de huidige organisatie. Het is allemaal uitgepraat, maar we merken dat we niet meer
afhankelijk willen zijn van anderen als het aankomt op het financiële deel. We hebben hier lessen uit
getrokken, net als de organisatie. We hebben er geen spijt van dat we samen met hen dit avontuur
zijn aangegaan. We hebben namelijk veel aan hen te danken: een fijne werkplek, hulp bij het
voorbereiden, hoe we hier opgevangen zijn, ons verhaal dat gedeeld wordt via hun kanalen, etc. Maar
het is goed geweest voor dit jaar.
Nu de termijn op z’n einde loopt is het ook tijd om terug te kijken naar het afgelopen jaar. Het heeft
ons heel veel goede dingen gebracht. We hebben dingen meegemaakt, dingen geleerd en zijn
gegroeid. We zijn door different seasons gegaan en zijn hier samen sterker door geworden. Ook is onze
band met de Vader veel en veel hechter geworden. We hebben alles aan Hem te danken.
Dank jullie wel dat jullie er bij zijn geweest dit afgelopen jaar. We zijn jullie zo dankbaar voor alle
steun, voor alles wat jullie voor ons over hebben gehad. Dit was een life changing event, dat nooit had
kunnen plaatsvinden zonder jullie steun. Dus nogmaals, enorm bedankt voor alles!!!
We hopen jullie in goede gezondheid weer te mogen ontmoeten in Nederland. We kijken ernaar uit!
Heel veel liefs,
Tommy en Judy
P.S.: Vergeet niet je maandelijkse steun stop te zetten!