Nog twee maanden en dan zal ik voor zes maanden naar het Midden-Oosten vertrekken om daar met vluchtelingen te gaan werken. In deze eerste blog wil ik jullie meenemen hoe ik tot deze keuze ben gekomen.
“In Uganda werd ik geconfronteerd met onrecht en armoede en werd in mij het verlangen versterkt om mij voor kwetsbare doelgroepen in te zetten. ”
Eenmaal terug in Nederland begon het ‘gewone’ leventje en ging ik weer aan de slag als logopedist. Ik werkte niet langer meer binnen het ziekenhuis, maar was werkzaam binnen de geriatrische revalidatiezorg met fijne collega’s. Toch merkte ik opnieuw dat ik vaak met tegenzin naar het werk ging en het werk hierdoor veel energie kostte. Ook zat ik gedurende een werkdag vaak met mijn hoofd bij de mensen die ik in Uganda had ontmoet. In mijn vrije tijd ging ik mij steeds meer verdiepen in het onrecht in de wereld door documentaires te kijken en mij in te lezen in verschillende ontwikkelingsorganisaties. Ook toen bleef ik tegen mijzelf zeggen ‘niet zo zeuren, want je hebt fijne collega’s’ of ‘je mag dankbaar zijn, want je hebt in ieder geval een baan’. Op deze manier heb ik het volgehouden tot februari dit jaar, want toen zat ik aan mijn taks. Ik zat al maanden niet lekker in mijn vel en de onrust bleef bestaan. Het verlangen groeide in mij om aan het werk te gaan met kwetsbare doelgroepen en tegelijkertijd voelde ik de verantwoordelijkheid om mijn baan aan te houden. Ik heb er toen voor gekozen om alle gedachtespinsels en verlangens op een rij te zetten. Ik heb in deze tijd veel gebeden en gesprekken gevoerd, alleen en samen met vrienden en familie.
Ik kon er langer niet omheen
Tja, eigenlijk kon ik er niet langer omheen. Voor mij werd het steeds duidelijker dat ik niet voor niets dit verlangen heb ontvangen van God en werd het tijd om hier gehoor aan te geven. Ik heb toen mijn baan opgezegd en ik ben vanaf juni niet meer aan het werk als logopedist. In deze tijd kwam er een vacature van vrijwilligerswerk in het Midden-Oosten met vluchtelingen voorbij, waar ik meteen door werd geraakt. Ik raakte in gesprek met Interserve en is het balletje verder gaan rollen. Sinds dit besluit gaat het een stuk beter! Ik kom er nu achter dat God niet voor niets een verlangen in mijn hart heeft gepland. Ik zie er naar uit om Gods liefde een centrale plaats te geven binnen mijn werkzaamheden en waarheen hij mij de aankomende tijd zal leiden.
Graag neem ik jullie mee in deze verdere zoektocht, die gaat beginnen met een half jaar in het Midden-Oosten!