Nog iets minder dan een maand te gaan, en dan zit ik in West-Azië. Het is een hectische tijd, hoewel ik er ook nog wel vrij ontspannen onder ben. Ik heb mijn laatste werkdag hier inmiddels achter de rug, ben al mijn spullen aan het verkopen en weggeven, en heb de laatste maanden al veel mensen gezien van wie ik weet dat ik ze voor vertrek waarschijnlijk niet meer ga zien. Het is gek afscheid nemen in coronatijd.
Maar over het algemeen gaat het hartstikke goed, en lopen de voorbereidingen vrij vlot! Ik merk wel dat het soms wat lastig is om alles helemaal te regelen, zeker met de maatregelen die de laatste tijd verscherpt zijn. Zo kan de carwash – die we voor eind oktober gepland hadden – niet doorgaan, en is het nu ook nog even de vraag hoe dat gaat met de uitzegendienst die we organiseren voordat ik vertrek.
Ik kan gelukkig zeggen dat ik (nog) gezond ben, en het belangrijkste is dat ik mag weten dat ik hier niet alleen in ben. God is er altijd bij, en ik heb een hele fijne achterban achter me staan. Wat maakt het dan eigenlijk nog uit dat niet alles loopt zoals gepland/gehoopt?
Toch vliegt de teleurstelling me soms wel even hard aan. Het is lastig om dit vertrouwen altijd vast te houden, juist op de momenten waarop je van je plan af moet stappen en even moet schakelen. Hierdoor blijft het in mijn hoofd soms wat chaotisch en ben ik soms wat meer gestresst dan nodig is. Maar gelukkig overheerst het vertrouwen het grootste deel van de tijd, en dat is eigenlijk het belangrijkst.
Maar los van corona gaat het, zoals ik eerder zei, echt heel goed! Ik ga lekker mijn gang met de laatste voorbereidingen, en dat maakt dat ik ook steeds meer uitkijk naar wat ik straks kan gaan doen. Nog maar een paar weken, en dan kan ik de volgende stap in dit avontuur gaan zetten.