Marhaba (hallo) lieve lezers,
In deze blog zal ik wat meer vertellen over het centrum voor vrouwen waar ik twee weken terug ben begonnen. Het centrum is gevestigd in een dicht bevolkt en vervuild gebied, waar veel armoede heerst. De eerste dag voelde ik mij al direct op mijn gemak binnen het centrum. Vanaf het moment dat ik naar binnen liep, ervoer ik een veilige omgeving waar de vrouwen elkaar liefdevol benaderen. Om een beeld te schetsen: kinderen spelen in het rond, vrouwen staan te koken in de keuken en er lopen continue vrouwen in en uit. In het midden van de ruimte staan twee banken waarop vrouwen zitten die aan het wachten zijn totdat hun (bijvoorbeeld Engelse) les of therapie begint en ondertussen met elkaar aan het praten en lachen zijn. Alleen al van het beeld om deze vrouwen met elkaar te zien lachen kan ik genieten, want in mijn achterhoofd weet ik dat deze vrouwen stuk voor stuk uit een kwetsbare situatie komen.
Ik zal in het kort wat achtergrond informatie geven over het centrum. Elk jaar nemen er rond de 2500 vrouwen en kinderen deel aan het programma van het centrum. In de kleuterklas is er ruimte voor 40 kinderen en zijn er ook op dit moment 9 tot 11 kinderen met een beperking voor wie een speciale klas is opgezet. Er zijn diverse klassen en programma’s voor de jonge en oudere vrouwen, zoals Engelse les, creatieve lessen (zoals het maken van accessoires), computerlessen, trauma counseling, marriage course, parenting course en een Life Kit programma voor tieners en jonge vrouwen. Bijna alle vrouwen waarmee het centrum samenwerkt komen uit een kwetsbare situatie en hebben financieel weinig te besteden. Veel Syrische vluchtelingen hebben geen inkomsten, omdat er veel minder werkvergunningen zijn dan dat er vluchtelingen zijn. Ook voor de lokale bevolking, en in het bijzonder de vrouwen, is het lastig om aan werk te komen. Hierover zal ik later in deze blog wat meer vertellen. Veel vrouwen en hun man hebben geen bron van inkomsten voor hun gezin. Ook hebben veel van de vrouwen die ik ontmoet een kind, familielid of hun man verloren. Het merendeel (ongeveer 98%) zijn moslim.
Persoonlijke ontmoetingen met jonge en oudere vrouwen
De afgelopen twee weken heb ik vier dagen per week meegedraaid binnen het centrum en heb ik al veel vrouwen mogen ontmoeten, veerkrachtige vrouwen. Ik krijg steeds meer over de achtergrond van deze vrouwen te horen. Zo vertelde een vrouw mij dat haar dochtertje van vier jaar is overleden en zag ik in haar ogen haar verdriet, maar houdt zij zich sterk en staat zij dagelijks vol overgave en plezier in de keuken te koken. En wat kan zij heerlijk koken! Het is krachtig om te zien hoe deze vrouwen door hun moeilijke situatie, verdriet of somberheid naar het centrum zijn gekomen. Naast de trauma counseling krijgen de vrouwen de ruimte om hun talenten te ontdekken en in te zetten. Zo zijn er veel vrouwen die thuis bonbons of sieraden maken en deze verkopen.
Veel vrouwen zijn onzeker over hun eigen kunnen en zijn verlegen om te laten zien of horen waar zij goed in zijn. Ik geniet ervan om deel te mogen uitmaken van een veilige plek waar vrouwen in zichzelf leren te geloven en er gewerkt wordt aan zelfvertrouwen. Dit zie ik ook terug in de Engelse klas voor gevorderden. De vrouwen mogen zelf een onderwerp aansnijden, waarover zij in gesprek gaan met elkaar in het Engels. Afgelopen week gingen zij met elkaar in gesprek over vrouwen in het werkveld. De vrouwen gaven aan dat zij veel minder snel aan een baan komen dan mannen, niet mogen werken van hun man of familie, door familie wordt bepaald wat zij moeten studeren. Het was zo krachtig om hun wijsheid te horen en hun te zien groeien in zelfvertrouwen wanneer zij hun mening in het Engels kunnen verwoorden! Op deze manier krijg ik een inkijkje in hun cultuur en ook wat de positie van de vrouw in deze cultuur met hen doet. Een vrouw moet bijvoorbeeld voor het donker thuis zijn waardoor het reizen van het werk naar huis lastiger wordt gemaakt, haar vader/man bepaalt of zij wel of niet mag werken en in veel werkgebieden wordt een vrouw niet geaccepteerd.
Het is op veel momenten overweldigend hoeveel liefde ik van de vrouwen ontvang. Jullie kunnen vast in mijn vorige blogs teruglezen dat ik er naar uit heb gezien om liefde uit te delen, maar eerlijk gezegd kom ik erachter dat het andersom werkt. De vrouwen stralen zoveel liefde naar mij uit in hun houding, hun woorden en de hulp die zij mij aanbieden bij het leren Arabisch spreken en het leren kennen van hun cultuur. Een doosje met chocolaatjes die een vrouw stiekem in mijn handen drukt, een dikke knuffel met de woorden “habibti” (lieverd) en een hartelijke uitnodiging om bij iemand thuis te komen eten, zijn hartverwarmend.
De taalbarrière is er bij sommige vrouwen en ik besef mij dat een half jaar te kort zal zijn om Arabisch te kunnen spreken. Daarom blijf ik mezelf dagelijks aan een uitspraak van Ann Voskamp herinneren “Geloof het maar: de kleinste trilling van vriendelijkheid hier kan uitdraaien op een wonder aan de andere kant”.