Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven. En enerzijds voelt het alsof ik niets heb uitgevoerd, maar anderzijds voelt het alsof er heel veel gebeurd is.
Laat ik bij het begin beginnen. De laatste keer heb ik verteld dat ik met een tienergroep begonnen was. Het begon heel goed. We hadden het over identiteit, een onderwerp waar deze tieners nooit echt over hadden nagedacht. Ze hadden weinig nagedacht over wie anderen denken dat ze zijn, wie ze echt zijn en wie ze willen zijn. Het is gewoon een onderwerp waar ze weinig over kunnen nadenken, omdat ze daar in hun dagelijks leven niet aan toe komen en omdat ze ook nauwelijks gestimuleerd worden om daarover na te denken. Hun prioriteiten liggen immers elders. Dat maakte het heel lastig om gesprekken met de tieners te voeren, omdat het voor hen een heel abstract onderwerp is. Tegelijkertijd was het dan ook heel mooi om te merken dat ze er wel echt over wilden nadenken, en open spraken over hun dromen in dit leven.
Ondanks dat het goed leek te gaan, heb ik de tienergroep toch na drie ontmoetingen moeten stopzetten. De Ramadan was begonnen, en daardoor kwam bijna niemand meer opdagen. Het was heel lastig om deze beslissing te moeten nemen, merkte ik, juist omdat we zo zagen dat ze zo open waren in de gesprekken en wisten dat ze het fijn vonden om naar het centrum te komen. Dus dat was wel even een tegenvaller. Ik vertrek eind deze maand voor twee weken naar Nederland, en ik hoop daarna een aantal laagdrempelige activiteiten te organiseren in de zomer. Op die manier hoop ik weer wat tieners bij elkaar te verzamelen, en hen op een andere manier de gelegenheid te geven elkaar wat beter te leren kennen. Na de zomer hoop ik dan met iets nieuws te starten, en daar zal ik me in de zomerperiode ook op voorbereiden.
Niet alleen hebben we de tienergroep moeten stopzetten vanwege de Ramadan, ook veel andere activiteiten zijn (tijdelijk) stopgezet om dezelfde reden. Daarbij kwam dat een aantal teamleden voor een aantal maanden vertrokken zijn naar hun land van herkomst, en dat nog meer teamleden dat in de nabije toekomst ook gaan doen. We zitten dus in een periode waarin we minder teamleden hebben, en tijdens de Ramadan ook weinig mensen die bereid zijn om naar het centrum te komen. Dat maakt dat het dus ook een heel rustige periode is.
Dat zou je denken, tenminste. Maar toch was dat niet helemaal het geval. In de tweede week van de Ramadan hebben we voor tieners een vakantieclub georganiseerd. Er was niet heel veel opkomst, maar wel een gezellig klein clubje. We hebben met een berg papier, lijm en plakband knikkerbanen gemaakt. En iedereen (zowel tiener als begeleider) had het zo naar zijn/haar zin! Op een van de foto’s zie je de gemaakte knikkerbanen. De kleine baan is het prototype dat wij hadden gemaakt, de twee grote zijn in de twee teams gemaakt. Het was heel mooi om de tieners zo te zien genieten!
In de tussentijd heb ik zelf natuurlijk ook niet stilgezeten. Ik volg nog altijd af en toe online cursussen of congressen, en daarnaast ben ik nog steeds bezig met taalstudie. De taalstudie bestaat echter niet meer uit specifieke taallessen. Momenteel voer ik vooral gesprekken met mijn taalleraressen, puur om te oefenen en om de relaties met hen te verbeteren. Het zijn inmiddels echt vriendschappen geworden, en daar ben ik echt heel dankbaar voor.
Naast dit alles ben ik er ook zelf nog even een paar dagen tussenuit geweest, om even tot rust te komen en lekker te wandelen. Dat was wel echt heerlijk, ik heb veel mooie natuur gezien en wat andere delen van dit land mogen leren kennen. En tot slot ben ik me nu ook langzaamaan aan het voorbereiden op de twee weken dat ik straks weer in Nederland ben. Ik heb twee bruiloften, en ga veel familie en vrienden zien. Het worden intense weken, maar ik heb er enorm veel zin in!
