Wat ga ik eigenlijk uitspoken in West-Azië? In het filmpje op mijn story-pagina hebben jullie daar al een kort antwoord op kunnen horen. Hier volgt een wat uitgebreidere versie van dit antwoord.
Wereldwijd zijn meer dan 70 miljoen mensen op de vlucht. Hiervan zijn ruim 20 miljoen mensen naar een ander land gevlucht, vanwege oorlog, geweld of vervolging. Dit is niet iets wat ze zomaar doen. Als ik nadenk over hoe graag ik eigenlijk de controle over mijn eigen leven wil hebben, vind ik het heel lastig om me de oncontroleerbare omstandigheden voor te stellen die mij uit mijn land van herkomst zouden doen vluchten. En gelukkig maar: Dat betekent dat ik (gemiddeld genomen) een redelijke mate van zekerheid in mijn leven heb. Dat is iets waar ik heel dankbaar voor mag zijn (en ik denk velen met mij).
Maar ondanks dat het moeilijk is om mij te verplaatsen in de situatie van vluchtelingen, wil dat niet zeggen dat ik dit niet hoef te proberen. Nu wil ik een poging wagen, om zelf een beeld te krijgen van de mensen met wie ik in West-Azië aan het werk zal gaan. Ik neem jullie graag mee in mijn poging.
Het is voor ons over het algemeen niet lastig om te bedenken hoe het is om je leven aardig op orde te hebben. Met “op orde” bedoel ik dan: een dak boven je hoofd, een baan of een opleiding, familie, vrienden, en vaak zelfs nog een breder sociaal netwerk (bijvoorbeeld in de kerk of bij een sportvereniging). Toen ik opgroeide, waren dit dingen die voor mij eigenlijk altijd wel zeker waren. Nu ik op mezelf woon en iets volwassener ben (soms), moet ik voor sommige van deze dingen wel wat harder werken. Maar dan nog kan ik deze zekerheden gelukkig prima onderhouden.
Ik denk dat veel mensen dit wel zullen herkennen. Maar beeld je dan eens in hoe het leven eruit zou zien als er oorlog, geweld of vervolging komt. Wat doe je als de situatie zo enorm onveilig is, dat je niet weet hoe lang je huis overeind blijft staan, dat familieleden of vrienden vastgezet worden of misschien wel omkomen in het geweld? Wat doe je als je niet alleen jouw leven zo onzeker bent, maar ook die van jouw familie?
Persoonlijk vind ik het lastig om mij dit voor te stellen, maar voor gigantisch veel mensen is dit wel de realiteit. En voor meer dan 20 miljoen van hen is dit de reden om naar een ander land te vertrekken in de hoop in leven te kunnen blijven, in de hoop dat er misschien wat meer toekomstzekerheid is. Deze mensen laten dan niet alleen hun huis en baan achter, maar raken vaak ook hun complete sociale netwerk kwijt. Soms raken ze hun familie en vrienden in een oorlog of door ander geweld al kwijt, soms door de gevaren onderweg. Het gevolg is dat ze in het land van opname bijna niets meer hebben; ze hebben niet alleen nauwelijks eten, drinken, kleding of andere behoeften, maar zijn vaak ook nog eens enorm eenzaam.
Gelukkig wordt vaak wel door het land van opname of door organisaties gezorgd voor de basisbehoeften als eten, drinken en kleding. Ook wordt veel gekeken naar de plaatsing van de vluchtelingen; waar kunnen ze wonen en een nieuw bestaan opbouwen? Maar er is weinig aandacht voor de eenzaamheid onder hen.
In het land waar ik terecht ga komen, is dit gezien. Er is een centrum opgericht, waar vluchtelingen regelmatig naartoe kunnen gaan om mensen te ontmoeten. In het centrum worden diverse dingen georganiseerd, zoals taalclubs en een kunstclub. De ontmoeting staat hierin centraal, omdat het belangrijk is dat mensen gehoord en gezien worden. Het gaat dus niet om wat de mensen precies doen (bijvoorbeeld hoeveel vorderingen ze maken in bepaalde taalvaardigheden), maar om wie ze ontmoeten en dat ze hun netwerk weer kunnen opstarten.
Ik ben enorm blij dat ik straks bij dit werk betrokken mag zijn. Het is een laagdrempelige manier om mensen te ontmoeten en te laten merken hoeveel ze eigenlijk waard zijn. Ik hoop en bid dat zij dit zelf ook gaan inzien.