Het is woensdagochtend. Een klein meisje probeert een jas te passen die haar werkelijk veel te groot is. Ik schat haar een jaar of 7; de jas past een 15-jarige. Ze zwemt er gewoon in. Haar moeder probeert haar te vertellen dat de jas te groot is, en dat ze een kleinere jas nodig heeft. Maar ze staat erop. Deze jas wil ze. En wat staat ze te stralen!
Het is vrijdagmiddag. Een week lang heb ik alleen maar heen en weer, op en neer, van hier naar daar gerend. Ik heb hard naar deze week toegewerkt, en er alles aan gedaan om de boel zo goed mogelijk voor te bereiden. En nu is het allemaal al voorbij. De week is echt omgevlogen. Ik ben helemaal op, maar het was het ook helemaal waard. Zo’n 180 gezinnen zijn deze week langsgekomen om nieuwe kleding op te halen. Wat was het prachtig om hen hier zo mee te mogen zegenen!
Het bovenstaande ging over de Winter Clothing Drive die we een paar weken geleden hebben gehouden. Het was een enorme onderneming, maar het was echt een succes! Aan het begin van de week ging de kleding heel snel, maar op precies het goede moment kwam er een donatie bij waarvan we het nodige extra konden aanschaffen. Het was echt fijn om dit te mogen doen.
In de tussentijd ben ik ook begonnen aan een programma voor tieners. Tieners zitten in een levensfase waarin de identiteitsontwikkeling centraal staat. Ze zijn op zoek naar wie ze nu eigenlijk zijn en waar ze voor staan in het leven. De tieners die bij ons centrum betrokken zijn, zijn gevlucht, en de meesten van hen herinneren zich de vlucht nog heel goed (daar waren ze destijds oud genoeg voor). Daarbij zijn hun woonomstandigheden op dit moment lang niet altijd goed, en worden ze ook lang niet altijd door de lokale bevolking geaccepteerd omdat ze vluchteling zijn. Tel daar nog een berg trauma’s van zowel hen als hun ouders hier bovenop, en de “normale” identiteitscrisis wordt alleen maar groter.
Precies om die reden zag ik de noodzaak om een programma voor tieners te beginnen. We zijn nu een tijdje bezig met het ontwikkelen en het invullen ervan, en zijn nu vooral op zoek naar mannelijke vrijwilligers om de jongensgroep te leiden (omdat we de jongens en meiden elke meeting voor een tijdje van elkaar gaan scheiden). Over iets meer dan twee weken hopen we het programma te starten. We gaan ons in het programma richten op identiteit. Twee vragen zullen centraal staan. Ten eerste: Wie denken/zeggen anderen dat jij bent? En ten tweede: Wie ben je echt, wie wil je zijn? We hopen dat de tieners, door hen hierover aan het denken te zetten, de kans krijgen om verder te denken over de richting die ze op willen in hun leven. We hopen en bidden dat dit bemoedigend zal zijn voor hen.
Buiten dit alles om zijn we nog steeds bezig met de standaard bezigheden in het centrum. We hebben nog altijd elke week een soep- en kleding-distributie en een art club. Verder is de speltherapie ook weer begonnen, en gaan we volgende week beginnen met een programma waarin kinderen zich op school kunnen voorbereiden en waarin ze een aantal basale vaardigheden leren (met betrekking tot hygiëne bijvoorbeeld). Ook de moeders worden in dit programma betrokken, zodat zij het thuis kunnen voortzetten. Een aantal maanden geleden is er al een serie van dit programma geweest, en komende week beginnen we opnieuw. Dit keer zal ik daar dus ook bij betrokken zijn, met name bij het muzikale aspect. Naast dit alles ben ik ook een soort counselling training gestart, online. Ik hoop dit op den duur in te kunnen zetten voor de vluchtelingengemeenschap. En ik ben natuurlijk nog altijd bezig met mijn taalstudie en dingen voor de kerk, evenals hier en daar online congressen of conferenties om mijn kennis weer wat uit te diepen.
Kortom, ik verveel me niet. Het is fijn om zo bezig te kunnen zijn; zeker het tienerprogramma geeft me weer wat energie. Ik bid dat ik dit aan de mensen, en vooral de tieners, kan doorgeven, dat God door al het werk heen blijft werken.
